Editorial

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

A striking, uplifting journey of five decades to become the first Transgender student of Panjab University.

Watch the Award-Winning Documentary on Transgender Education Rights in India.

Genre: Feature Docudrama & Biography

Subscribe and Watch to RFE TV: https://bit.ly/30EmRs6

Worldwide Release by Rolling Frames Entertainment

A Pinaka Mediaworks Production

Based on Mx Dhananjay Chauhan, the 1st Transgender Student of Panjab University, Chandigarh

Directed By: Ojaswwee Sharma

Film Editor and Head of Post Production: Bhasker Pandey

About the film:

Admitted is a biographical docudrama on the controversial life of Dhananjay Chauhan – the first transgender student of Panjab University in India – her life journey with thrust on education along with gender identification, dilemmas and expression in personal life. Based on, and featuring Mx. Dhananjay Chauhan, the docudrama has been directed by Ojaswwee Sharma, and is his major feature-length film this year. An inspiration for the present and upcoming generation of transgenders, the film features eminent Ex-Consul General of Canada in Chandigarh, Ex- Addl. Deputy Commissioner of Chandigarh, Ex-Vice-Chancellor of Panjab University; eminent Department Heads of Panjab University, Government Colleges and Schools, popular and notable RJs and Journalists of Chandigarh from various media houses, academicians, researchers, and the common observant man. The film talks about Self Identification, Gender Expression, Gender Role, Acceptance by the family, society and institutions, Enabling environment of the Panjab University so far , The road taken to live life with dignity – education, Why is education important?, about Measures taken by institution, the government and the people. · “A wonder-woman on a mission” to education · Education alone can help solve a lot of problems. This can be made possible only when everyone comes together, Outlining Human Rights, All encompassed through Dhananjay’s self-narrated journey.

Enjoy & stay connected with us!

www.rollingframesentertainment.com

Enjoy & stay connected with us!

► Website: www.rfetv.in

► Veblr: bit.ly/RFE_Veblr

► Facebook: bit.ly/RFE_Facebook

► Instagram: bit.ly/RFE_Instagram

#AdmittedTheFilm #Documentary #Transgender #LGBT #PrideMonth #Film #Pride2020 

The East India Company of England came to India in the 1600s. India was then a richer nation than Britain. It had a booming trade in agricultural goods and cottage industry with the countries on both sides of the Indian Ocean. When the British left India in 1947, India was one of the poorest nations in the world.
However, since Independence India has steadily progressed. It is now the world’s largest democracy. It has established a host of universities and technical institutes. Over time, Indian students have sought post-graduate degrees abroad, particularly in the USA. Admission to an American university is highly competitive.
By one estimate, some four lakh Indians have graduated from American/foreign universities in the coveted fields: computers, engineering, healthcare, finance and management. This large pool of specialists has sought to work in the USA as Foreign Temporary Workers rather than return home. Only a limited number gets the Green Card yearly. It is a step towards American citizenship. It remains the cherished dream of most foreign workers. The waiting list is cruelly long. The group of Indians working in the USA without citizenship status may be broadly termed as ‘BRAIN DRAIN’.
One remarkable fact about Indian students in the USA is that most of them are granted scholarships, fee exemptions, or some other ‘financial assistance’ by the American universities. For this generosity, India is eternally grateful. The cost of American education is beyond the means of a middle-class Indian family.
The long waiting list for the Green Card has one positive impact. Indian temporary workers have meticulously saved and remitted home huge sums of foreign exchange. It has consistently boosted India’s foreign reserves. On the other hand, Indian spouses living with their husbands in the U.S. have often suffered discrimination in terms of wages and type of work permitted.
NEW IMMIGRATION POLICY: President Trump has expressed his diverse views on the subject. Once he said that the foreign workers should be ordered to leave. However, the computer and other industries likely to be affected, voiced their concern. The administration relented. The fact is the foreign workers provide the technical manpower not available domestically, in numbers and at a price.
Lately, the president has unveiled a new merit-based and point- based immigration policy which replaces the existing Green Card system. It substantially hikes the quota for young and highly-skilled workers from 12 to 57 percent, a move likely to benefit thousands of Indian professionals. The president said he was proposing a merit-based immigration system wherein permanent legal residency would be given based on points for age, knowledge, job opportunities. ‘We discriminate against genius and discriminate against brilliance’. Once the new law comes into force, ‘the exceptional students and workers will stay, flourish, and thrive in America.’
It seems the new immigration policy will greatly improve India-America relations. Presently, the Indian government is a mere supplicant on behalf of the Indian temporary worker. But as the number of Indian voters in America increases with the new policy, Indian government will have a greater influence with the American decision makers. In due course, many Indians will be elected to American legislatures and will occupy diverse positions of power.
CONCLUSION: Indians living in America under the new immigration rules will no longer be slighted but praised. The term brain-drain will connote merit exported from India to America. The two countries will have a wider scope for co-operation and mutual benefit. It creates an opportunity for the Indian government to attract foreign exchange by giving generous terms to the foreign-based Indians. Tourism will increase as well. It is not inconceivable that an Indian who becomes a newly minted American citizen would come home to start a ‘made in India’ enterprise. To quote President Obama: who knowns the future president of the USA would be a woman, a Mexican or an Indian.
PREM KUMAR, 6207-144 Street, Edmonton, Canada T6H 4H8

When I was elected as the MP for Edmonton Mill Woods in 2015, Alberta’s energy sector was hurting. The oil price downturn was having a real impact on my community, neighbours, family and friends.
Our government understood that Alberta needed our support, so we stepped up. Not with words, with actions. That came in the form of $250 million to offset the impact of low oil prices, $1 billion to support small and medium-sized Alberta businesses, $30million to enable Alberta to clean-up orphaned wells,and $1.3 billion to extend EI benefits to laid off energy sector workers in time of need. We also extended work sharing programs to keep Albertans working.
In the past three years, we’ve invested $8.5 billion in combined infrastructure funding to build roads, bridges, public transportation, and much, much more.
These are more than dollar figures: they are investments in the people of Alberta. That is why when I see Conservative politicians try to make the claim that our government hasn’t been there for my province, I feel an obligation to set the record straight.
Beyond investments, we have taken decisive action.Before and after taking office, we have supported the Keystone XL pipeline and, more recently, fought on behalf of our energy sector during the negotiations of NAFTA 2.0. The result? The elimination of a clause that prevented Alberta from having full ownership over our resources, and administrative changes that will save the oil patch more than $60 million a year in fees and costs.
All of this is having an impact. We just saw more evidence this week, as Statistics Canada reported that global investment in Canada was up again during the third-quarter of this year —led by the largest investments in mining and energy companies in nearly two years.
Albertans now face another challenge – a perfect storm that has led to a painful oil price differential. I know how painful this differential is.And I know how frustrating it was to see Jason Kenney and his government fail for ten years to get a drop of oil to non-US markets– over 3,500 days and nothing to show for it.
Last weekend, the government of Alberta made an important decision regarding production curtailment, which they have determined to be in the best interest of Albertans. Our government, the governments of Alberta, industry, and the hard working Canadians who work in the oil industry all share the same goal: ensuring that every barrel of Canadian oil gets its full value.
We knowthat the best way we can support the energy sector is to make sure producers can diversify exports to non-US markets.We are making significant investments in the safety of Canada’s rail system, andeliminating bottle necks for shipped commodities. However, the long-term solution lies in building pipelines that allow our resources to get to non-USmarkets. That is what our government is focused on, and that is what I’m working each day to deliver.
The Enbridge Line 3 pipeline project, which we approved, is under construction and will come into operation in 2019. This will bring with it a major boost to pipeline capacity —some 370,000 barrels per day.
And, of course, we invested in the Trans Mountain Expansion Project in the spring, as it faced politicalheadwinds. This was an investment in our energy sector, Albertans and Canada’s future.
In response to the Federal Court of Appeal ruling, I am now focused on making sure we move forward on this project in the right way through meaningful consultations. Doing this is not only the right thing to do, it’s also the most efficient and focused path forward. There’s a lot of work ahead, but it is my top priority. I spent most of this week on the road in BC, engaging with Indigenous communities. All told, I have met with over 40 communities from all along the route.I am doing this because I understand that trust needs to be rebuilt. This is what we mean by moving forward in the right way.
Even with all of this hard work and support for Albertans, I know there is always more that our government can do. That’s why we are working across federal departments and with the provinces of Alberta and Saskatchewan to analyze solutions the differential. I have also asked the NEB to look at all options to ensure our existing pipeline capacity is being utilizedefficiently and provide a report as soon as possible.We are taking action and we will deliver results.
Alberta – our government has always had your back, and always will.

1. When should you buy Super Visa Insurance?
Once you are ready with your other documents required for super visa application, you can contact us to get a quote for your super visa insurance.

2. How many type of plans are in super visa insurance?
There are 2 plans in super visa insurance:
Plan A- Without any pre-existing health conditions covered.
Plan B- With any pre-existing conditions covered.

3. What are pre-existing medical conditions?
If an insured is taking medication for any health condition or ever had any health condition in the past, then they should choose the plan which covers that pre-existing condition which is stable for the duration of 90 days, 120 days or 180 days depending on the company they are buying the insurance from.

4. Maximum coverage period required to buy super visa insurance?
According to CIC requirements you need to buy 1 year of health insurance coverage.

5. Canada Immigration (CIC) requirements?
Ensure that the CIC requirements are carefully reviewed and met. These requirements include a coverage of $100,000 with 365 days of total health insurance coverage from a Canadian Insurance company.

6. What is a “Free Look Period”?
Some companies afford the right to look and review the policy for free for 10 days. If for any reason within the period of 10 days you change your mind and would want to cancel the insurance policy; that could be done with no questions and full premium paid will be refunded provided the policy is not effective.

7. What are the deductible options?
Like any other insurance policy, deductible is what you will be required to pay out of your pocket if there is a claim against the policy. The higher deductible option you choose, the lower the premium is. Most popular four deductible options are $ 1000, &500, $250, $0.

8. Importance of service by the agent/broker?
One of the most important feature of the super visa insurance provider is the service. After the purchase of the insurance policy your insurance provider should follow up with you with the effective date change; deductible change, refund process on early return & claim application. The purchase of the insurance policy should establish a long-term business relationship between you and your insurance agent/broker.

9. Is there any refund on the premiums paid on early return of the insured person?
If there is an early return of the insured person that means if the insured person went back home before the completion of the insurance policy and if there was no claim registered with the insurance company at the time when insured was in Canada, the client gets refund on the days the insured was not in Canada and he returned early.
(Please contact at 7807161516 for any queries)

ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸੱਤੀ (ਕੈਲਗਰੀ) ਕੈਨੇਡਾ

satwinder_7@hotmail.com

ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦਸਵੇਂ ਗੁਰੂ ਪਿਆਰੇ ਆ।

ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਨੂੰ ਕਹਿ ਗਏ।

ਬਚਨ ਮੰਨਦਿਓ ਮਰਜ਼ੀ ਗੁਰੂ ਪਿਆਰੇ ਦੀ ਆ।

ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਜੱਗ ਤੋਂ ਵਾਰਿਆਂ।

ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਪਿਤਾ ਤੇਗ਼ ਬਹਾਦਰ ਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਤੋਰਿਆ।

ਗੁਰੂ ਤੇਗ਼ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਨੂੰ ਸ਼ਹੀਦੀ ਲਈ ਸੀ ਤੋਰਿਆਂ।

ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਤੇਗ਼ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਨੂੰ ਸ਼ਹੀਦੀ ਕਰਿਆ।

ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ ਦਾ ਅੱਤਿਆਚਾਰ ਧਰਮਾਂ ਉੱਤੇ ਸੀ ਵਧਿਆ।

ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨੂੰ ਸਿਰਜਿਆ।

ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛਿੱਕਾ ਕੇ ਕੌਮ ਨੂੰ ਬਹਾਦਰ ਕਰਿਆ।

ਸਤਵਿੰਦਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਜੁਲਮ ਨਾਲ ਲੜਨਾ ਸਿਖਾਇਆ।

ਸੱਤੀ ਹੱਕ ਲਈ ਹਕੂਮਤ ਅੱਗੇ ਡੱਟਣਾ ਸਿਖਾਇਆ।।

 

 

ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੁਝਾਰ ਸਿੰਘ ਚਮਕੌਰ ਲੜੇ ਨੇ।

ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸੱਤੀ (ਕੈਲਗਰੀ) ਕੈਨੇਡਾ

satwinder_7@hotmail.com

ਰੱਬ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਚੋਜ ਬਹੁਤ ਨਿਆਰੇ ਆ। ਚਾਰੇ ਲਾਲ ਧਰਮ ਕੌਮ ਉੱਤੋਂ ਵਾਰੇ ਆ।

ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੁਝਾਰ ਸਿੰਘ ਚਮਕੌਰ ਲੜੇ ਆ। ਦੋਨੇਂ ਵੱਡੇ ਲਾਲ ਜੰਗ ਚ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪਾ ਗਏ ਆ।

ਸਰਦ ਰੁੱਤ ਪੋਹ ਸੱਤੇ ਦੇ ਦਿਨ ਠੰਢੇ ਠਾਰ ਆ। ਸਰਸਾ ਨਦੀ ਦੇ ਪਾਣੀ ਬਹੁਤ ਉੱਚੇ ਚੜ੍ਹੇ ਆ।

ਗੁਰ ਜੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਪੈਗੇ ਆ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਮਾਛੀਵਾੜੇ ਆ ਡੇਰੇ ਲਾਲੇ ਆ।

ਛੋਟੇ ਦੋਨੇਂ ਸਾਹਿਬਜਾਦੇਂ ਸਰਹੰਦ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪਾਗੇ

ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸੱਤੀ (ਕੈਲਗਰੀ) ਕੈਨੇਡਾ

satwinder_7@hotmail.com

ਛੋਟੇ ਦੋਨੇਂ ਸਰਹੰਦ ਦੀਆਂ ਨੀਂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿਉਂਦੇ ਚੀਣੇ ਆ।

ਮਾਤਾ ਗੁਜਰੀ ਵੀਂ ਠੰਢੇ ਬੁਰਜ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪਾਗੇ ਆ ।

ਸਾਰਾਂ ਪਰਿਵਾਰ ਹਕੂਮਤ ਦੇ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਿਆ।

ਰਸੋਈਆ ਗੰਗੂ ਜ਼ੇਵਰ ਦੌਲਤ ਦੇਖ ਬੇਈਮਾਨ ਹੋ ਗਿਆ।

ਭਾਣੇ ਦਾ ਗੇੜ ਚੱਲ ਗਿਆ। ਭੇਤ ਘਰ ਦਾ ਭੇਤੀ ਦੇ ਗਿਆ।

ਸਾਹਿਬਜਾਦਿਆਂ ਲਾਲਾ, ਮਾਤਾ ਜੀ  ਨੂੰ ਗੁੰਗੂ ਦਗ਼ਾ ਦੇ ਗਿਆ।

ਜਾ ਕੇ ਭੇਤੀ ਗੰਗੂ ਦੋਖੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵਜ਼ੀਦੇ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਗਿਆ।

ਛੋਟੇ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਸਿੰਘ ਫ਼ਤਿਹ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੀਂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਚਿਣੇ ਆ।

ਛੋਟੇ ਦੋਨੇਂ ਸਾਹਿਬਜਾਦੇਂ ਸਰਹੰਦ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪਾਗੇ ਆ।

ਸਤਵਿੰਦਰ ਸਾਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਤਰ ਹੁੰਦੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰੇ ਆ।

ਗੁਰੂ ਦਸਮ ਪਿਤਾ ਵਾਰ ਪਰਿਵਾਰ ਧਰਮ ਬਚਾਗੇ ਆ।

ਸੱਤੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਕਰਨ ਦਾ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾਗੇਂ ਆ।

ਧਰਮ ਤੋਂ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ਹੀਦ ਕਹਾਉਂਦੇ ਆ।

ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸੱਤੀ-(ਕੈਲਗਰੀ)- ਕੈਨੇਡਾ satwinder_7@hotmail.com ਜੀਤ ਦੇ ਮਗਰ ਹੀ ਉਸ ਦੋ ਬੱਚੇ ਭੂਆ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸਨ। ਜੀਤ ਦੀ ਭੈਣ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ 20 ਜਾਣੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਮੇਲਾ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫੁੱਫੜ ਹੀ ਬੇਗਾਨਾ ਸੀ। ਬਾਕੀ ਸਬ ਆਪਣੇ ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਅੱਗੇ ਤਾਂ ਇਹ ਗੁੱਡੀ ਨਾਲ ਆਪਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਦੀਆਂ ਚੁਗ਼ਲੀਆਂ ਕਰਕੇ ਢਿੱਡ ਹੋਲਾ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਬਾਰ ਗੁੱਡੀ ਇੰਨਾ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੋਨੇਂ ਹੀ ਬਾਹਰ ਦੇ ਬੇਗਾਨੇ ਸਨ। ਫੁੱਫੜ ਗੁਆਚੀ ਗਾਂ ਵਾਂਗ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਦਾ ਮਾਲਕ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਗੱਲ ਕੋਈ ਸੁਣ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਦੀਆਂ ਖਿੰਡੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਥਾਂ ਸਿਰ ਰੱਖਦਾ ਫਿਰਦਾ ਸੀ। ਦੋ ਉਸ ਦੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਦੇ ਬੱਚੇ ਦੋ ਜੀਤ ਬੱਚੇ, ਤਿੰਨ ਬੱਚੇ ਛੋਟੀ ਦੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਇਹ ਬੱਚੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਸਨ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਜਵਾਨੀ ਵਿੱਚ, ਪੈਰ ਰੱਖ ਰਹੇ ਸਨ। ਵਿਗੜੇ ਹੋਏ ਬੰਦੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੇ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਖ਼ਾਨੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਬੱਚੇ ਕਰਾਟੇ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਗਏ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਦੀ ਲੱਤ ਟੀਵੀ ਵਿੱਚ ਵੱਜੀ, ਉਹ ਆਪਦੇ ਹੀ ਭਾਰ ਨਾਲ ਡਿਗ ਗਿਆ। ਸਕਰੀਨ ਟੁੱਟ ਗਈ। ਇਧਰ-ਉਧਰ ਛਾਲਾਂ ਮਾਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਗੁਆਂਢੀ ਕਈ ਬਾਰ ਆ ਕੇ ਕਹਿ ਗਏ ਸਨ, “ ਤੁਹਾਡੇ ਘਰ ਖੱਪ ਬਹੁਤ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। “ ਬੱਚੇ ਬਾਹਰ ਗਾਡਰਨ ਵਿੱਚ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਗਏ। ਗੇਂਦ ਬੱਲਾ ਖੇਡਦਿਆਂ ਨੇ ਫੁੱਲ, ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਮਿੱਧ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਫੁੱਫੜ ਨੇ ਸੋਚਿਆ  ਇੰਨਾ ਦੇ ਮਾਂ-ਪਿਉ ਘਰਵਾਲੀ ਦੇ ਭੈਣ, ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕੁੱਝ ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਬੱਚਿਆਂ ਤੋਂ ਸਮਾਨ ਤੁੜਵਾਉਣ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਇੱਕੋ ਰਸਤਾ ਹੈ। ਇੰਨਾ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਘੁਮਾਉਣ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਜੀਤ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਜੀਤ ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, “ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਲਾਗਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਬੈਂਫ਼ ਗੋਡੋਲਾ ਦੀ ਰਾਈਡ ਲੈਣ ਚਲਣਾਂ ਹੈ? “   ਇਹ ਚਾਰ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਬੈਠਣ ਜੋਗੇ ਡੱਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜੋ ਬਿਜਲੀ ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਪਹਾੜ ਉੱਤੇ-ਥੱਲੇ ਬੰਦੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਗੋਡੋਲਾ ਦਾ ਨਾਂਮ ਸੁਣ ਕੇ, ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋ ਗਏ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦਿਆਂ ਨੇ, ਗੁੱਡੀ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਫੁੱਫੜ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, “ ਫੁੱਫੜ ਜੀ ਕੀ ਭੂਆ ਕੋਈ ਖ਼ਰਚਾ ਪਾਣੀ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ? ਜਾਂ ਭੂਆ ਸਾਰੇ ਪੈਸੇ ਆਪ ਫੜ ਕੇ ਆਪਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। “ ਜੀਤ ਦੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਮਾਸੜ ਕੋਲ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਰੀਆਂ ਜੇਬਾਂ ਖ਼ਾਲੀ ਹਨ। ਫਰੈੱਸ਼ ਹੋਣ ਨੂੰ ਲੌਗ ਡਰਾਈਵ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਚੱਲੇ ਹਨ। “ ਫੁੱਫੜ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਲ ਦੇ ਜੁਆਕ ਮੈਨੂੰ ਨੀਚਾ ਦਿਖਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਜ਼ਰੂਰ ਮੇਰੀ ਘਰਵਾਲੀ ਇੰਨਾ ਨੂੰ ਇਹੀ ਕੁੱਝ ਦੱਸਦੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਫੁੱਫੜ ਵਡਿਆਈ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਮੇਰੇ ਕੋਲ 50 ਹਜ਼ਾਰ ਡਾਲਰ ਦਾ ਬੈਂਕ ਦਾ ਲਾਇਨ ਆਫ਼ ਕਰੈਡਿਟ ਕਾਡ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੀ ਭੂਆ ਤੋਂ ਇੱਕ ਡਾਲਰ ਨਹੀਂ ਮੰਗਦਾ। “ “ ਉਸ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦੇ ਭਾਣਜੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਮਾਸੜ ਜੀ ਅੱਜ ਫਿਰ ਪਾਰਟੀ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ। ਮਾਸੜ ਜੀ ਕਿੱਡੇ ਵੱਡੇ ਦਿਲ ਵਾਲਾ ਹੈ? ਸਾਡੀ ਮਾਸੀ ਬਹੁਤ ਕੰਜੂਸ ਹੈ। “ “ ਮੈਂ ਉਸ ਵਰਗਾ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਖਾਵੋ ਕੀ ਖਾਣਾ ਹੈ? ਮੈਂ ਸਬ ਕੁੱਝ ਲੈ ਕੇ ਦਿਆਂਗਾ। “  ਗੁੱਡੀ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਭੂਆ ਤੋਂ ਪੁੱਛੇ ਬਗੈਰ ਪੈਸਾ ਨਹੀਂ ਖ਼ਰਚਦੇ। ਭੂਆ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਹੈ। “  “ ਕੀ ਤੁਹਾਡੀ ਭੂਆ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਠਾਣੇਦਾਰਨੀ ਲੱਗੀ ਹੈ? “ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਬੈਫ਼ ਦੀਆਂ ਪਹਾੜੀਆਂ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਪਹੁੰਚ ਗਏ। 500 ਡਾਲਰ ਦੀਆਂ ਟਿਕਟਾਂ ਦਾ ਬਿੱਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਜੀਤ ਕੋਲ ਕੋਈ ਪੈਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬੱਚੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, “ ਅੱਜ ਦਾ ਖ਼ਰਚਾ ਮਾਸੜ ਕਰੇਗਾ। “ “ ਸਾਡਾ ਫੁੱਫੜ ਬਹੁਤ ਰਿਚ ਮੈਨ ਹੈ। ਬਰਗਰ, ਪੀਜਾ ਖਾਵਾਗੇ। ਫੁੱਫੜ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਵਿੱਚ ਪਹਾੜੀ ਉੱਪਰ ਲਿਜਾ ਕੇ ਪਾਰਟੀ ਦੇਵੇਗਾ। ਫੁੱਫੜ ਜੀ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ, ਅਸੀਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਖ਼ਰਚਾ ਕਰਾਂਗੇ। ਫੁੱਫੜ ਸਬ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸੀ। ਫੁੱਫੜ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਪੈਸੇ ਦੇ ਦੇਵੋ। ਜੇ ਕਹੋਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਘਰ ਜਾ ਕੇ, ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਦੇਵਾਂਗੇ। “ “ ਮਾਸੜ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਪੈਸੇ ਹਨ। ਜੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਘੁੰਮਾਂ, ਫਿਰਾ ਕੇ ਆਪਦੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁੱਝ ਖੁਵਾ ਵੀ ਦਿੱਤਾ। ਕੀ ਫ਼ਰਕ ਪੈਂਦਾ ਹੈ? “  ਫੁੱਫੜ ਨੇ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ 1000 ਡਾਲਰ ਖ਼ਰਚ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।  ਉਸ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਵਿੱਚ ਭੋਜਨ  ਦੀ ਕੀਮਤ ਤਿਗੁਣੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਫੁੱਫੜ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੰਨਾ ਖ਼ਰਚਾ ਘਰ ਦੀ ਟੁੱਟ-ਭੱਜ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਸੀ।

ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸੱਤੀ-(ਕੈਲਗਰੀ)- ਕੈਨੇਡਾ  satwinder_7@hotmail.com
ਲੋਕ ਆਪਦਾ ਸੁਖ ਭੋਗਣ ਲਈ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਵੀ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਦਾ ਭਲਾ ਸੋਚਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ ਦੂਜੇ ਬੰਦੇ ਉੱਤੇ ਪਈ ਮੁਸੀਬਤ ਬਾਰੇ ਸੁਣ ਕੇ, ਬੰਦਾ ਵਿਆਹ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਖ਼ਬਰੀ ਦੇ ਸੁਣਨ ਵਾਂਗ ਉਸ ਕੋਲ ਭੱਜਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਤ ਜਿਉਂ ਦੇਖਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜਿੰਨਾ ਸੋਚਿਆ ਹੈ। ਕਿਤੇ ਘੱਟ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਨਹੀਂ? ਮੌਕਾ ਸੰਭਾਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਲੋਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦੇ। ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, “ ਜੇ ਦੁੱਖ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦੇਣਗੇ। ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਕੀ ਉਮੀਦ ਕਰਨੀ ਹੈ? “ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਬੜੇ ਨਾਜ਼ਕ ਹਨ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੁਖੀ ਤੇ ਦੁਖੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਪਰਜਾ ਕਿਧਰ ਪਲਟ ਜਾਵੇ। ਸੁਖ ਦਾਤਾ ਦਿਆਂ ਕਰੇ। ਪਬਲਿਕ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕੋਈ ਰੱਬ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਲੋਕ ਹੀ ਨੇ ਜੋ ਬਹੁਤ ਹਲਾਸ਼ੇਰੀ ਵੀ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਆਪਣਿਆਂ ਪਰਾਇਆਂ ਦਾ ਦੁੱਖ ਦੇਖ ਕੇ, ਕੀ ਸੱਚੀ ਮਨ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਗੁੱਡੀ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ, “ ਗੁਆਂਢਣ ਦਾ ਕੋਈ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਖ਼ੂਨ ਵਿੱਚ ਚਿਕਨਾਹਟ-ਕਿਸਟਸਟੌਲ ਬਹੁਤ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਗੁਆਂਢਣ ਨੇ ਇਹੀ ਦੱਸਿਆ ਸੀ,  ‘ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਕੁੱਝ ਕੁ ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ, ਬਹੁਤ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅੱਖਾਂ ਮੂਹਰੇ ਹਨੇਰਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਆਵਾਜ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਦੀ। ‘ ਇਸ ਤਰਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦਾ ਖ਼ੂਨ ਗਾੜ੍ਹਾ ਹੈ। ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਸਰਕਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਰੁਕਾਵਟ ਆ ਰਹੀ ਹੈ। ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਮੁਤਾਬਿਕ, ਦੁੱਧ ਤੋਂ ਬਣੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲੋੜ ਮੁਤਾਬਿਕ ਹੀ ਖਾਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ। “ “ ਮੰਮੀ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਨਹੀਂ ਗਏ? ਹੁਣ ਉਸ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ? “ “ ਆਪਣਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੀ ਕਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਹੈ? ਫ਼ੋਨ ਉੱਤੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਮਸਾਂ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। “ ਗੁੱਡੀ ਨੇ  ਗੁਆਂਢਣ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ ਕੀ ਤੇਰਾ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਠੀਕ-ਠਾਕ ਹੋ ਗਿਆ? ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਹੈ? “

ਗੁਆਂਢਣ ਨੇ ਢਿੱਲੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, “ ਲੱਕ ਤੇ ਲੱਤ ਦੇ ਜੋੜ ਵਿੱਚੋਂ ਸੱਜੇ ਪਾਸਿਉਂ ਦੀ ਟਿੱਕੇ ਲਗਾਉਣ ਵਾਲੀ ਸਰਿੰਜ ਲਾਈ ਸੀ। ਉਸ ਰਾਹੀਂ ਬਹੁਤ ਬਰੀਕ ਕੈਮਰਾ ਪਾ ਕੇ, ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਦਿਲ ਤੇ ਨਾਲੀਆਂ ਦਾ ਖ਼ੂਨ ਦਾ ਦੌਰਾ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। “  ਗੁੱਡੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “  ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਸੁਰਤ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ? “ “ ਹਾਂ ਦਰਦ ਤਾਂ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਰ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਤਕਲੀਫ਼ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਦਾ ਟਿਕਾ ਪਹਿਲਾਂ ਲਾਇਆ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਡਰਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ, ‘ 2% ਮਰੀਜ਼ ਇਹ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। “  “ ਬੰਦਾ ਸਹਿਕ ਕੇ ਹੀ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਬਹੁਤੇ ਗਾੜ੍ਹੇ ਖ਼ੂਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ, ਕੈਮਰਾ ਬਲੱਡ ਦਾ ਸਰਕਲ ਰੋਕ ਲੈਂਦਾ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਹੀ ਕੈਮਰੇ ਉੱਤੇ ਜ਼ਕੀਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। “  “ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਡਰਦੀ ਸੀ। ਕਿਤੇ ਮੈਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਨਾਂ ਹੋਵਾਂ। ਪੱਟ ਉੱਤੇ ਜ਼ਖਮ, ਰਾਈ ਜਿੰਨਾ ਹੈ। ਪਰ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਲੱਤ ਆਕੜੀ ਪਈ ਹੈ। ਸੋਜ ਅਜੇ ਹੋਰ ਚੜ੍ਹ ਰਹੀ ਹੈ। ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਨੁਕਸ ਨਹੀਂ ਲੱਭਿਆ। “  “ ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ? ਆਪਾਂ ਚਾਚੇ, ਭੂਆ, ਤਾਈ, ਦਾਦੀ ਦੇ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣ ਤੇ ਪਤਾ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸੀ। ਹੁਣ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣ ਦੀ ਆਪਣੀ ਬਾਰੀ ਆ ਗਈ ਹੈ। ਤੂੰ ਛੋਟੀ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲਈ ਸੀ? ਉਸ ਦੀ ਗੋਡੇ ਦੀ ਚੱਪਣੀ ਦਾ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਅਜੇ ਤੱਕ ਚੱਜ ਨਾਲ ਤੁਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਜੇ ਕੰਮ ਦੀ ਇੰਨਸ਼ੋਰੈਂਸ ਨਾਂ ਹੁੰਦੀ। ਆਮਦਨ ਖੜ੍ਹ ਜਾਣੀ ਸੀ। “  “ ਜੀਜਾ ਆਪ ਬਥੇਰੇ ਪੈਸੇ ਕੰਮਾਂ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਪਰਪਾਟੀ ਡੀਲਰ ਹੈ। ਗੱਲ ਬਰਾਬਰ ਹੋ ਗਈ। ਹੁਣ ਉਹ ਮੇਰੇ ਘਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਸੱਚ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਸੀ। ਕਲ ਤੋਂ ਹੈਪੀ ਵੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਹੀ। ਉਸ ਨੇ ਦੋ ਹਫ਼ਤੇ ਦੀ ਸਿੱਕ ਕੋਲ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਹੁਣੇ ਹੀ ਉਹ ਪੌੜੀਆਂ ਉੱਤੋਂ ਡਿਗ ਗਈ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਕੂਹਣੀ ਨਿਕਲ ਗਈ ਹੈ। ਉਸੇ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। “

ਗੁੱਡੀ ਨੇ ਫ਼ੋਨ ਕੱਟ ਕੇ, ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਹੈਪੀ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰ ਲਿਆ, “ ਹੈਪੀ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ? ਤੂੰ ਤਾਂ ਸਬ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਹੈ। ਹੁਣੇ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾ ਕੇ ਡਿਗਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹੈ। ਤੇਰੇ ਜੋੜ ਬੜੇ ਕੱਚੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਕਸਰਤ ਕਰਕੇ, ਇੰਨਾ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬਣਾਂ। “ “ ਗਲੀਚੇ ਵਿੱਚ ਪੈਰ ਅੜਕ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਧੋਣ ਭਰਨੇ ਉੱਤੋਂ ਥੱਲੇ ਆ ਗਈ। ਬਹੁਤ ਦਰਦ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਭੈਣ ਦੱਸ ਜੇ ਕੋਈ ਹੱਡੀਆਂ ਦਾ ਸਿਆਣਾਂ ਹੈ। ਉਸੇ ਨੂੰ ਦਿਖਾ ਲਵਾਂ। ਡਾਕਟਰ ਤਾਂ ਚੀਰ ਫਾੜ ਕਰਨਗੇ। ਮਹੀਨੇ ਲਈ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਬੈਠਾ ਦੇਣਗੇ। “ “ ਤੂੰ ਕੂਹਣੀ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹਵਾਂ ਕੇ, ਐਕਸਰੇ ਕਰਾ ਕੇ ਵੀ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾ ਲਈ। ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਵੇਗਾ। ਥਾਂ ਸਿਰ ਜੋੜ ਲੱਗ ਗਿਆ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਜੇ ਜੋੜ ਨਾਂ ਲੱਗਿਆ। ਬਾਰ-ਬਾਰ ਜੋੜ ਉੱਤਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰੀ ਇਲਾਜ ਕਰਾਉਣਾ ਪੈਣਾ ਹੈ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਆਰਾਮ ਆਵੇਗਾ। ਇਸ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਦੱਬ ਕੇ ਕੰਮ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।

ਸੁੱਖੀ ਨੇ ਕੈਨੇਡਾ ਆ ਕੇ6 ਸਾਲਾਂ ਪਿੱਛੋਂ, ਆਪਦੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਦੀ ਕੈਨੇਡਾ ਆਉਣ ਦੀ ਅਪਲਾਈ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਮਾਂ-ਬਾਪ ਨੇ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨ ਭਰਕੇ ਭੇਜੀ ਨੂੰ ਦੋ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਸੁੱਖੀ ਦੇ ਭਰਾ ਮੱਖਣ ਨੇ ਨਾਲ ਆਉਣਾ ਸੀ। ਉਹ 30 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਦਿੱਲੀ ਤੱਕ ਟੈਕਸੀ ਚਲਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਮੇਨਕਾ ਠਾਣੇਦਾਰਨੀ ਹਰ ਗੇੜੇ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਗੱਡੀ ਰੋਕਦੀ ਸੀ। ਹਰ ਬਾਰ ਉਹ ਪੁੱਛਦੀ ਸੀ, “ ਉਏ ਪੰਜਾਬੀ ਮੁੰਡੇ, ਉਏ ਚੱਲ ਆਜਾ, ਬੜਾ ਤਾਜ਼ਾ ਲੱਗੇ ਹੈ। ਤੂੰ ਘਬਰਾਤਾਂ ਕਿਉਂ ਹੈ? ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਕਿਆ ਹੈ ਰੇ? “ ਠਾਣੇਦਾਰਨੀਏ, ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਮੱਖਣ ਹੈ। ਕੀ ਹਰ ਬਾਰ ਨਾਮ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ? ਤੂੰ ਵੀ ਦੱਸ ਤੇਰਾ ਕੀ ਨਾਮ ਹੈ? “ “ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਤੋਪ ਹੈ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਚੱਲ ਗਈ। ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਮਾਂਗੇਗਾ। ਕਿਧਰ ਜਾਣਾ ਹੈ? ਇਹ ਬੈਗ ਮੇ ਕਿਆ ਹੈ ਦਿਖਾਦੇ? “ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਦਿੱਲੀ, ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਦਿਖਾਵਾਂ, ਬੈਗ ਵਿੱਚ ਬੰਬ ਹੈਗਾ। “ “ ਮੁੱਝੇ ਡਰਾਤਾ ਹੈ। ਤੇਰੇ ਕੋ ਛੋਡੂਗੀ ਨਹੀਂ। “ ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਕਹਿੰਦਾ, “ ਛੋੜ ਦੇ, “ ਤੇਰੀ ਕੈਦ ਕੱਟਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਹੈ। “ ਉਹ ਵਾਲਾ ਬੈਗ ਦਿਖਾ, ਕਿਆ ਬਲੈਤੀ ਹੈ? “ “ ਬਲੈਤੀ ਤੋਂ ਮੈਂ ਵੀ ਹੋਨੇ ਵਾਲਾ ਹੂੰ। ਬੈਗ ਕੈਨੇਡਾ ਕਾ ਬਨਾ ਹੈ। ਲੇਗੀ ਕਿਆ? “ “ ਜਾਨ ਸੇ ਮਾਰ ਦੂਗੀ। ਐਸੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਾਤਾ ਹੈ। ਕਿਆ ਭੰਗ ਪੀ ਰਖੀ ਹੈ। ਸਿਧੀ ਦਿਲ ਪੇ, ਤੇਰੀ ਮੋਟੀ ਆਂਖੋ ਸੇ ਗੋਲੀ ਲੱਗੇ ਰੇ। ਲੇ ਜਾ ਇਸ ਛਕਰੇ ਕੋ, ਚੱਲ ਨਿੱਕਲ ਇਧਰ ਕਾਰ ਸੇ। “

ਇਸ ਬਾਰੀ ਮੱਖਣ ਦੀ ਕਾਰ ਅੱਗੇ, ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਵਾਲੇ ਦੋ ਨੌਜਵਾਨ ਸਨ। ਠਾਣੇਦਾਰਨੀ ਮੇਨਕਾ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕ ਲਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ੀ ਲੈਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਪਿਛਲੀ ਸਵਾਰੀ ਦੇ ਲੱਕ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਮਾਰਿਆ। ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਲੱਕ ਨਾਲ ਟਾਰਚ ਟੰਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਖੇਤ ਦੇ ਨੱਕੇ ਮੋੜਦੇ ਆਏ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਰੋਲਾ ਪਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਏ ਗੰਨ ਫੜ ਲਈ। ਕੀਹਦੇ ਗੋਲੀ ਮਾਰਨ ਚੱਲੇ ਸੀ? ਮੈਨੇ ਅੱਤਵਾਦੀ ਫੜ ਲਏ ਹਨ। ਸਾਰੇ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਛੋਹੇਰੇ, ਕਿਥੇ ਮਰ ਗਏ? “ ਦੋ ਹੌਲਦਾਰ ਗੋਲੀ ਦਾ ਨਾਂ ਸੁਣਕੇ ਦੂਰੋਂ ਭੱਜੇ ਆਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉੱਪਰ ਨੂੰ ਹਵਾਈ ਗੋਲੀ ਚਲਾ ਦਿੱਤੀ। ਠਾਣੇਦਾਰਨੀ ਮੇਨਕਾ ਬੌਂਦਲ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲਾ ਮੁੰਡਾ ਮੂਧਾ ਪਾ ਲਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਗੋਲੀ ਕਿਸ ਨੇ ਚਲਾਈ? ਮੈ ਨੇ ਵੀ ਲਾਗੇ। ਤੂੰ ਨੇ ਹੀ ਗੋਲੀ ਚਲਾਈ ਹੈ “ ਦੂਜੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, “ ਸਾਡੇ ਦੋਨਾਂ ਕੋਲ ਗੰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਗੋਲੀ ਕਿਵੇਂ ਚੱਲ ਗਈ? “  “ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਹੱਟ। ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹੀ ਜਾਨਾਂ। ਗੰਟਾਂ ਵਜਾਦੂਗੀ। ਤੂੰ ਉਹੀ ਹੈ ਨਾਂ ਗੁੰਡਾ ਮੂਛੋਂ ਵਾਲਾ। ਠਾਣੇ ਮੇ ਤੇਰੀ ਫ਼ੋਟੋ ਕਲ ਹੀ ਲੱਗੀ ਹੈ। ਇੱਧਰ ਆ ਜਾ ਹੌਲਦਾਰਾ ਇਸ ਕੀ ਪੱਕੜ, ਟਾਂਗ ਪੱਕੜ। ਲੱਦ ਇਸ ਨੂੰ ਗਾਡੀ ਮੇ। ਲੇ, ਲੇ ਤਲਾਸ਼ੀ ਇਸ ਕੀ। “

ਮੇਨਕਾ ਮੱਖਣ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “  ਤੂੰ ਫਿਰ ਆ ਗਿਆ। ਕਿਆ ਅਵਾਰਾ ਹੋ? ਤੂੰ ਸੜਕੋਂ ਕੇ ਚੱਕਰ ਹੀ ਕਾਟਤਾ ਰਹੇਗਾ? ਕੁੱਝ ਦਾਲ ਮੇ ਕਾਲਾ ਜ਼ਰੂਰ ਹੈ। ਤਲਾਸ਼ੀ ਤੋਂ ਤੇਰੀ ਵੀ ਲੈ ਕਰ ਛੋਡੂਗੀ। “  “ ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਯਾਦ ਹਾਂ? ਅਸੀਂ ਪੰਜਾਬੀ ਜਿਹਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੜ ਜਾਈਏ। ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਘੁੱਸਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਤੋਂ ਭੂਲ ਹੀ ਜਾਤੇ ਹੈ। ਦੇਖੂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਕਹਾਂ ਪਹੁੰਚਾ ਹੂੰ। “ “ ਤੇਰੇ ਕੋ ਐਸੇ ਕੈਸੇ ਭੂਲ ਜਾਊ। ਰੋਜ਼ ਤੋਂ ਆਂਖੌਂ ਕੇ ਸਾਮਨੇ ਸੇ ਗੁਜ਼ਰਤਾ ਹੈ। ਤੂੰ ਮਾਲ ਬੜਾ ਖ਼ਰਾ ਲਾਗੇ ਹੈ। ਬਤਾਊ ਮੈਂ ਅਬੀ ਡਿਊਟੀ ਪਰ ਹੂੰ। ਕਭੀ ਛੁੱਟੀ ਕੇ ਦਿਨ ਮਿਲਨਾ। ਤੇਰੀ ਛੁੱਟੀ ਕਰ ਦੂਗੀ।“ ਮੱਖਣ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਜਿਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਪੰਗਾ ਲੈ ਲਿਆ। ਡਿਊਟੀ ਕਰਨੀ ਭੁੱਲ ਜਾਵੇਗੀ। ਪੱਕੀ ਛੁੱਟੀ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗਾ।“  “ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਖ਼ਸਮ ਲੱਗਤਾ ਹੈ। ਮੈ ਨੇ ਤੁਝੇ ਨਹੀਂ ਛੋਡਨਾਂ, ਤੂੰ ਆਜਾ। “ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਵੱਲ ਉਲਰੀ, ਮੱਖਣ ਨੇ ਕਾਰ ਦੀ ਸੀਟ ਦਾ ਬਟਨ ਦੱਬ ਦਿੱਤਾ। ਸੀਟ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਹੋ ਗਈ। ਮੇਨਕਾ ਆਪਣਾ ਬੋਝ ਸੰਭਾਲ ਨਾਂ ਸਕੀ। ਉਸ ਦੇ ਉੱਤੇ ਡਿਗ ਗਈ। ਮੱਖਣ ਨੇ ਜੱਫੀ ਮਾਰ ਲਈ। “ ਬੱਚ ਕੇ ਕਿਤੇ ਅੱਜ ਹੀ ਨਾਂ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਮਰ ਜਾਵੀਂ। “  ਉਹ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਉੱਠ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਕਾਟ ਕੇ ਰੱਖ ਦੂਗੀ। ਜ਼ਿਆਦਾ ਆਗੇ ਬੜਾ ਤੋਂ, ਛੋਡੂਗੀ ਨਹੀਂ। “

ਅੱਗਲੇ ਦਿਨ ਉਹ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਨੂੰ ਲੰਘੀ ਜਾਣ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਮੱਖਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਸੀ। ਮੱਖਣ ਨੂੰ ਟੈਕਸੀ ਦਾ ਗੇੜਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਨੂੰ ਮੇਨਕਾ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਦਿਸ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਉਹ ਦਿੱਲੀ ਵੱਲ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਨਾਕੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ, ਆਪ ਹੀ ਟੈਕਸੀ ਰੋਕ ਲਈ। ਮੇਨਕਾ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਮੱਖਣ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ ਮੈਡਮ ਗੱਡੀ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ੀ ਲਵੋ ਜੀ। ਤੁਹਾਡੀ ਗੋਲੀ ਤੋਂ ਬੜਾ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਰਾਤ ਦੀ ਨੀਂਦ ਵੀ ਉੱਡ ਗਈ ਹੈ। “ “ ਸਾਮਨੇ ਸੇ ਹੱਟ ਜਾ, ਕਿਆ ਇਧਰ ਹੀ ਚੱਕਰ ਕਾਟਨੇ ਹੈ? ਤੂੰ ਨੇ ਮੇਰਾ ਜੀਨਾਂ ਹਰਾਮ ਕਰ ਰਖਾ ਹੈ। “ “ ਇਹ ਕੰਮ ਤਾਂ ਠਾਣੇਦਾਰਾਂ ਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਤੂੰ ਦਿਸਦੀ ਹੈ। “  “  ਉਏ ਸੱਚੀਂ ਮੇਰਾ ਵੀ ਤੋਂ ਇਹੀ ਹਾਲ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਕੋ ਤੂੰ ਦਿਨ ਮੇ ਹੀ ਚਾਰੋ ਤਰਫ਼ ਦਿਸੇ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਦੁਲਹਨ ਬਣਨੇ ਕੋ ਤਿਆਰ ਬੈਠੀ ਹੂੰ। ਕਰ ਡਾਲ ਸ਼ਾਦੀ ਮੇਰੇ ਸੇ। “ “ ਪੰਜਾਬੀ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਕੱਟ ਲਵੇਗੀ। ਸਾਡੇ ਘਰ ਤੇਰੀ ਠਾਣੇਦਾਰੀ ਨਹੀਂ ਚੱਲਣੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਠਾਣੇਦਾਰ ਹੈ। “  “ ਉਏ ਸਬ ਕੁੱਝ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੈ। ਤੂੰ ਸ਼ਾਦੀ ਕੀ ਤਰੀਕ ਪੱਕੀ ਕਰ। “ “  ਮੈਂ ਖ਼ਾਲੀ ਟੈਕਸੀ ਤੇਰੇ ਲਈ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆਂ ਹਾਂ। ਢਿੱਲ ਕਾਸਦੀ ਹੈ। ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਜਾ। ਅੱਜ ਹੀ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀਆਂ ਲਾਮਾ ਪੜ੍ਹਾ ਕੇ, ਤੈਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਬਣਾਂ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। “ ਮੱਖਣ ਨੇ ਟੈਕਸੀ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਵਾਂਗ ਦੁਲਹਨ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਲਈ। ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, “ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ, ਮੁੱਲਾਂਪੁਰ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਸਾਹਿਬ ਆ ਜਾ। ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੈ। “ ਉਹ ਭਨੋਹੜ੍ਹ ਤੋਂ 10 ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਮੇਨਕਾ ਵੱਲੋਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੱਖਣ ਦੇ ਸਿਹਰਾ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਸਿਹਰੇ ਨੂੰ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਗ੍ਰੰਥੀ ਨੇ ਜਦੋਂ ਉਤਾਰਿਆ। ਮੱਖਣ ਦੇ ਮੰਮੀ-ਡੈਡੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਕੱਢ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਘਰ ਪਹੁੰਚੇ। ਉਸ ਦੇ ਡੈਡੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਨਿਕਲ ਜਾ ਮੇਰੇ ਘਰੋਂ। ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਨੱਕ ਕੱਟਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਕੀ ਕਹਿਣਗੇ? ਇਹ ਬਿਹਾਰਨ ਕਿਥੋਂ ਲੈ ਆਏ? “ ਮੇਨਕਾ ਦੀ ਠਾਣੇਦਾਰਾਂ ਵਾਲੀ ਬੋਲੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਇੰਨਕਾਂਊਟਰ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਪਾਸੇ ਹੱਟ ਜਾਵੋ। ਸਬ ਦੇ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਦੂਗੀ। ਮੇਰੀ ਜਾਤ ਕੋ ਗਾਲੀ ਦੇਤਾ ਹੈ। ਕਿਸ ਨੇ ਰੋਕਾ ਵੇ ਮੇਰਾ ਰਸਤਾ? “  “ ਮੈ ਇਸ ਕਾ ਬਾਪ ਹੂੰ। ਤੂੰ ਬਤਾ ਕਿਧਰ ਸੇ ਆ ਗਈ? ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਕੋ ਬਾਗੀ ਬਨਾ ਦੀਆਂ। “  ਮੱਖਣ ਦੀ ਮੰਮੀ ਰੋਂਣ ਪਿੱਟਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਹ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ, “ ਮੈਂ ਪੱਟੀ ਗਈ ਲੋਕੋ। ਮੇਰੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਡਾਕੂ ਫੂਲਨ ਦੇਵੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਸਬ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਵੇਗੀ। ਕੋਈ ਬਚਾਵੋ। “ ਮੱਖਣ ਨੇ ਮੇਨਕਾ ਨੂੰ ਮੰਮੀ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਠਾਣੇਦਾਰਨੀ ਸੀ। ਸਬ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਘਰ ਦੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪਟਾ ਲਵੋ, ਪੂਰਾ ਘਰ ਹਾਸਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੇਨਕਾ ਨੇ ਮੱਖਣ ਦੀ ਮੰਮੀ ਦੇ ਪੈਰ ਫੜ ਲਏ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਮੈਂ ਜੀ ਫੂਲਨ ਦੇਵੀ ਨਹੀਂ ਹੂੰ। ਆਪ ਕੀ ਬਹੂ ਹੂੰ। ਪਹਿਲੇ ਠਾਣੇਦਾਰਨੀ ਥੀ। ਇਸੀ ਲੀਏ ਤੋਂ ਜਬਾਨ ਫਿਸਲ ਗਈ। ਮੁਆਫ ਕਰਨਾ ਮੰਮੀ ਜੀ। “  “ ਮੇਰੀ ਬਹੂ ਠਾਣੇਦਾਰਨੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਪੰਚਣੀ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਤਾਂ ਟੌਹਰ ਬਣ ਗਈ। ਮੱਖਣ ਬਹੂ ਤੋਂ ਹੀ ਕੁੱਝ ਸਿੱਖ ਲੈ। ਇਸ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਫੜ ਲਏ ਹਨ। “ ਮੰਮੀ ਜੀ, ਮੰਮੀ ਜੀ “ ਕਹਿੰਦੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਸੁੱਕਦਾ ਹੈ। ਆਜੋ ਲੰਘ ਆਵੋ। ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਬਾਰ ਕੇ ਪੀ ਲਵਾਂ। “  ਮੱਖਣ ਦੇ ਡੈਡੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਸ਼ਰਮ ਕਾਹਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਗੀਤ ਗਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਪਾਣੀ ਬਾਰ ਬੰਨੇ ਦੀਏ ਮਾਏ। ਬੰਨਾ ਬੰਨੀ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੇ।

Amardeep Chetha, M.D.

The number of Canadians with diabetes in in 2015 was 3.4 million and is expected to grow to 5 million in 2025, according to the Canadian Diabetes Association (CDA).Some populations are at higher risk of type 2 diabetes, such as those of South Asian, Asian, African, Hispanic or Aboriginal descent, those who are overweight, older or have low income. Additionally, fifty-seven percent of Canadians with diabetes reported they could not adhere to prescribed treatment due to the high out-of-pocket cost of needed medications, devices and supplies. These facts provided by the CDA makes preventative care of utmost importance.
Diabetes in the South Asian community is growing and will continue to grow, but we can prevent diabetes to a certain extent by understanding what diabetes is and how someone can start to take better care of themselves. Many South Asians understand diabetes in the limited context of “high sugar” when there is additional consequences that are vital to understand; I have seen most Punjabis with the condition will still eat a ladoo here and there but just try to watch sugar intake for the remainder of the day. You may assume that one ladoo is insignificant in the grand scheme of your day; after all, it’s just a little bit of sugar right? Wrong. What may be most shocking is that the percentage of children and adolescents who are overweight or obese now accounts for almost one third of the current population.  These overweight or obese children will most likely get diabetes earlier in life, more specifically due to eating foods with a high sugar content. It is important to understand the different types of diabetes and what this could mean for an individual.
Please note that this article focuses on two of the most prevalent and relevant categories of diabetes for the South Asian community:
•    Type 1 Diabetes is typically genetic, with little room for prevention with environmental factors such as exercise and a healthy diet. It is an autoimmune condition in which the body does not allow the pancreas to produce insulin. Insulin is a hormone that regulates the amount of glucose (or naturally occurring sugars) in our blood. Symptoms include:
-Increased thirst
-Increased urination
-Increased Hunger
-Rapid unexplained weight loss
•    Type 2 Diabetescan also be inherited, but environmental factors tend to play a larger role in causing this. This is where the pancreas is not producing enough insulin to move glucose out of the blood stream, causing a build up. This build up of glucose is problematic and leads to the following types of symptoms:
-Increased thirst
-Increased hunger
-Increased urination
-Blurry vision
-Tiredness

In particular, theSouth Asian population is at higher risk of developing type 2 diabetes due to the lack of muscle mass and more abdominal fat, which increases insulin resistance. Lack of daily physical activity, smoking, diets high in white flour and rice, refined grains and cooking oils and butters that are commonly used in South Asian cooking are major contributors to type 2 diabetes.Having type 2 Diabetes can lead to other health issues such as:
1)    Cardiovascular: Heart disease and stroke.
2)    Kidney: Protein loss in urine, which can be detected by a physician through urine analysis.
3)    Eye: severe vision loss, blindness, cataracts, glaucoma.
4)    Nerve damage: Numbness or tingling in hands, toes or feet.
Other types of diabetes include gestational (diabetes during pregnancy) and juvenile (young individuals with diabetes). If there are any concerns about the possibility of any of these, please consult a doctor as soon as possible.
There are a variety of precautions that can be taken to avoid diabetes or to take better take of an individual with diabetes. Some simple but easylifestyle modifications include:
–    Diet: avoid saturated fats & added and refined sugars. Foods high in these include: cookies, sodas, white flour (atta), ghee (clarified butter) and white basmati rice. Instead, you can use: brown basmati rice, cornmeal (aka makki di roti), gram flour besan or whole-wheat flour (whole wheat atta). These are readily available in local Indian stores as well and offer a great alternative without drastic sacrifices in diet.
–    Exercise: moderate intensity exercise for 30 minutes, 5 days per week.  Try to take the stairs instead of the elevator if health conditions permit and take a daily walk to start with.
–    Weight loss (being overweight increases the chances of diabetes). Regular exercise and a healthy diet as mentioned above helps to achieve this.
–    Blood pressure monitoring. Individual blood pressure monitors are available at local health stores. If possible, keep track of times of day and blood pressure in a journal.
–    Blood glucose monitoring devices. These are also available in local health stores and can be administered at home.
–    Cholesterol level monitoring, which can be checked by the doctor during annual physicals.
–    Yearly eye exams. Visiting the optometrist should not be neglected because poor eye health can be an indication of other internal issues.
–    Kidney exams. This can also be performed by a physician
–    Diabetic foot exams, as nerve loss usually begins in the feet.

If you are diagnosed with any type of diabetes, the doctor will go throughan individual treatment plan that is most conducive to success.

ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸੱਤੀ-(ਕੈਲਗਰੀ)- ਕੈਨੇਡਾ satwinder_7@hotmail.com
ਜਿਵੇਂ ਬਾਲੀਵੁੱਡ ਦੀਆਂ ਫ਼ਿਲਮ ਵਿੱਚ ਹੀਰੋ ਦੀ ਬੜੀ ਚੜ੍ਹਾਈ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੀਰੋ ਦੀ ਇੱਕ ਫ਼ਿਲਮ ਪਸੰਦ ਆ ਜਾਵੇ। ਕਈ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਹਰ ਫ਼ਿਲਮ ਦੇਖਦੇ ਹਨ। ਜਿੱਥੇ ਕਿਤੇ ਵੀ ਜਾਵੇ, ਲੋਕ ਮਗਰ ਹੀ ਹੋਏ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਸੇ ਧਰਮ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਪੰਡਤਾਂ, ਗਿਆਨੀਆਂ, ਪ੍ਰਧਾਨਾਂ, ਗ੍ਰੰਥੀਆਂ, ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਲੋਕੀ ਪਿੱਛੇ ਲੱਗੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇੰਨਾ ਵਿੱਚੋਂ ਰੱਬ ਦਿਸਦਾ ਜਾਂ ਭੂਤ, ਇੰਨਾ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਡਰਦੇ ਹਨ। ਸਾਧ ਸਾਧਣੀਆਂ ਦੀ ਵੀ ਬਹੁਤ ਚੜ੍ਹਾਈ ਹੈ। ਇਹ ਆਪਦੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਤਿਆਗ ਕੇ, 50 ਬੀਬੀਆਂ ਦਾ ਜਥਾ ਨਾਲ ਲਈ ਫਿਰਦੇ ਹਨ। ਜਿੰਨੇ ਜਿਹਦੇ ਨਾਲ ਮੌਜ ਬਣਾਉਣੀ ਹੈ। ਐਸ਼ਾਂ ਹੀ ਐਸ਼ਾਂ ਹਨ। ਸੰਗਤ ਦੇ ਪੈਸੇ ਦੇ ਬਥੇਰੇ ਕਮਰੇ ਹੋਟਲਾਂ ਵਰਗੇ ਬਣੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇੰਨਾ ਮਚਲੇ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਰੱਬ ਸਮਝਦੇ ਹਨ। ਵਿਹਲੜਾ ਨੂੰ ਪੂਜਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਚੱਲਦੇ ਫਿਰਦੇ ਸ਼ਿਵ ਲਿੰਗ ਹਨ। ਪਿਛਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਹੀ ਕੈਨੇਡਾ ਦੇ ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ, ਪ੍ਰਚਾਰਕ, ਧਰਮ ਦਾ ਆਗੂ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਦੇ ਸੱਦਣ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉੱਥੇ ਉਸ ਦੀ ਖ਼ਾਹਿਸ਼ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀਆਂ ਹੋਰ ਵੀ ਔਰਤਾਂ ਉਡੀਕ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ। ਪ੍ਰਧਾਨ ਸਾਰੀਆਂ ਦੀ ਪਿਆਸ ਨਾਂ ਬੁਝਾ ਸਕਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਿਆਸ ਪੂਰੀ ਨਾਂ ਹੋਈ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਛੇਤੀ ਠੰਢਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਗ਼ੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਨੇ, ਪ੍ਰਧਾਨ ਉੱਤੇ ਫੈਂਟਾ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਟੀਵੀ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਮਸਾਲੇ ਲਾ ਕੇ ਸਬ ਦੀਆਂ ਇੰਟਰਵਿਊ ਦਿਖਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਐਸੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹਿਜੜਿਆਂ ਵਾਂਗ, ਰਾਤ ਦਿਨ ਸ਼ਰੀਰ ‘ਤੇ ਕੁਤ-ਕੱਤੀਆਂ ਨਿਕਲਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਬਰ ਦਾ ਕੋਈ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਇਹ ਡੇਰੇ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਵੀ ਇਸ ਲਈ ਵਧ ਗਏ ਹਨ। ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਡੇਰੇ ਹੀ ਤਾਂ ਬਣ ਗਏ ਹਨ। ਜੋ ਕਮੇਟੀ ਵਾਲੇ ਪਾਵਰ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਨੂੰ ਆਪਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਕਰਕੇ, ਮਨ-ਮਰਜ਼ੀਆਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਨਾਮ ਥੱਲੇ ਡੇਰਿਆਂ ਚੱਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਬਿਜ਼ਨਸ ਚਲਾਉਣ ਨੂੰ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਚੋਲ਼ਿਆਂ ਵਾਲੇ ਤੇ ਚਿੱਟੇ ਕੁੜਤੇ-ਪਜਾਮਿਆਂ ਵਾਲੇ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹੀ ਤਾਂ ਕਮੇਟੀ ਵਾਲਿਆਂ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੇ ਬਿਜ਼ਨਸ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਪੁੱਤਰ ਹਨ। ਜਥੇਦਾਰ, ਪ੍ਰਧਾਨ, ਸਾਧ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆ ਜੇਬਾਂ ਖ਼ਾਲੀ ਕਰਾਉਣ ਵਾਲਾ ਕਮਾਊ ਪੁੱਤ ਸਮਝਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਬਿਜ਼ਨਸ ਦੇ ਚੱਲਣ ਨਾਲ ਇੰਨਾ ਦੇ ਐਸ਼ ਆਰਾਮ ਲਈ ਘਰ, ਕਾਰਾਂ, ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਕਿਰਾਏ ਜੇਬਾਂ ਦੇ ਖ਼ਰਚੇ ਚੱਲਦੇ ਹਨ। ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਤੇ ਹੋਰ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਕਰਕੇ, ਖ਼ੂਬ ਕਮਾਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਲੋਕ ਕਿੰਨੇ ਭੋਲੇ ਬਣੇ ਹੋਏ ਹਨ? ਅੱਜ ਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਜੁੱਗ ਵਿੱਚ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥਿ ਸਾਹਿਬ ਤੇ ਹੋਰ ਧਾਰਮਿਕ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਮੱਥੇ ਹੀ ਟੇਕੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸਗੋਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੋਂ ਕੀਮਤੀ ਗੁਣ ਧਾਰਨ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਆਪਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਕੰਮ ਕਰਾਉਣ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਲੰਗਰ ਦਾਨ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਇਹ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ, ਬਾਬਿਆਂ, ਸਾਧਾਂ ਦੀਆਂ ਗੋਗੜਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣੇ ਹਨ।

ਐਸੇ ਪਬਲਿਕ ਦਾ ਮਾਲ ਖਾਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਨੂੰ ਲੋਕ ਧੰਨ ਭਾਗ ਸਮਝਦੇ ਹਨ। ਜੀਵਨ ਪਵਿੱਤਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸਮਝਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਧ ਬਣੇ ਹੋਏ, ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਖੂਨ-ਪਸ਼ੀਨਾਂ ਚੂਸ ਕੇ, ਕੀ ਅੰਨ੍ਹੀ ਸ਼ਰਦਾ ਰੱਖਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸਵਰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਣਗੇ? ਕਈ ਲੋਕ ਦਿਖਾਵੇ ਲਈ ਜਾਂ ਪਾਪ ਧੋਣ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮੋ-ਸ਼ਰਮੀ ਹੀ ਗੋਲਕ ਵਿੱਚ ਰੁਪਿਆਂ ਪਾ ਹੀ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਬਈ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਵਾਲੇ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਲਏ ਨੋਟ ਨੁੰ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹਨ। ਜੇ ਗੋਲਕ ਵਿੱਚ ਰੁਪਿਆਂ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣਗੇ। ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਨੱਕ ਵੱਡੀ ਜਾਣੀ ਹੈ। ਪਾਪ-ਪੁੰਨ ਕਰਦਾ ਹੀ ਬੰਦਾ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ। ਜੋ ਡੇਰਿਆਂ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਾਰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਜਗਾ ਬਣਾਂ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕ ਉਸੇ ਅਹੁਦੇ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਝੱਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਪਰ ਕਈ ਜਦੋਂ ਐਸੇ ਲੋਕ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਆਪੇ ਅਹੁਦੇ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾਂ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਡਾਂਗਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਐਸੇ ਧੱਕੇ ਮਾਰ ਕੇ, ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢੇ ਗਿਆਨੀ ਸਾਧ ਆਪਣੇ ਡੇਰਾ ਬਣਾਂ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਜਿੱਥੇ ਸਿਰਫ਼ ਇੰਨਾ ਦੀ ਹੀ ਪੂਜਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੋਬਲਣ ਨੂੰ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਡੇਰੇ ਅੰਦਰ ਇੰਨਾ ਦਾ ਆਪਦਾ ਕਾਨੂੰਨ ਚੱਲਦਾ ਹੈ।

ਕੈਲੋ ਦੇ ਪਿੰਡ ਵੀ ਤਾਜ ਮਹਿਲ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਡੇਰਾ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਹਰੋਂ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਦਿਸਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਦਾ ਨਵਾਂ ਬੰਦਾ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਸਾਧ ਤੇ ਇਸ ਦੇ ਚਾਟੜੇ, ਚਿੱਟੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਚਿੱਟੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਨਾਲ ਦਾਗ਼ ਆਪੇ ਲੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਲਾਲਾ ਸ਼ਾਹ ਬੰਦਾ ਵੀ ਨਿਖਰਿਆ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਸਾਧ ਮਿੱਠੇ ਬਚਨ ਕਰਕੇ ਮਨ ਨੂੰ ਟੁੰਬਦਾ ਸੀ। ਜੇ ਰੰਡੀ ਵਾਂਗ ਮਿੱਠੇ ਬੋਲਾਂ ਤੇ ਨਿਮਰਤਾ ਨਾਲ ਨੋਟ ਬਟੋਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਰਦਾਂ ਵਾਂਗ ਹਿੱਕ ਠੋਕ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਪੰਗਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਲੈਣਾ ਹੈ। ਇੰਨਾ ਦੀ ਹਰ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਰਦ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਹਟਦੇ। ਸਾਧ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਬਹੁਤ ਇਕੱਠ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਕੈਲੋ ਦੀ ਮੰਮੀ ਆਪਦੀ ਨੂੰਹ ਤੇ ਕੈਲੋ ਨੂੰ ਸਾਧ ਦੇ ਡੇਰੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਗਈ ਸੀ। ਸਾਧ ਨੇ ਦੋ ਲਾਲ ਗੁਲਾਬੀ ਸੂਟ ਵਾਲੀਆਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਦੇਖੀਆਂ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਟਿੱਕ ਗਈ। ਉਸ ਸਾਧ ਨੇ ਕਹਿਣਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, “ ਸੋਹਣੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਨੂੰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਲਈ ਖਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਪਿਆਰਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਪਿਆਰੇ ਤੋਂ ਮਨ ਮੋਹਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਤਾਕਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਪਿਆਰਾ ਹੀ ਦਿਸਦਾ ਹੈ। ਪਿਆਰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਨੇੜੇ ਲੱਗਣ ਨਾਲ ਹੀ ਪਿਆਰ ਜਾਗਦਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਅੱਗ ਕੋਲ ਘਿਉ ਪਿਘਲ ਦਾ ਹੈ। ਪਿਆਰ ਜਿੰਨਾ ਕਰਾਂਗੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਧਦਾ ਹੈ। ਬੱਚਿਆਂ, ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰੀਏ। ਉਹ ਵੀ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮਨ ਦੀਆਂ ਤਰੰਗਾ ਖੁੱਲ੍ਹਦੀਆਂ ਹਨ। ਬੱਲਬਲੇ ਉੱਠਦੇ ਹਨ। ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਰਲ-ਮਿਲ ਇੱਕ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਉੱਤੇ ਅੱਖਾਂ ਟਿੱਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਗੁਲਾਬ ਦਾ ਫੁੱਲ ਖਿੜ ਕੇ ਟਹਿਕਦਾ ਹੈ। ਉਵੇਂ ਮਨ ਖਿੜ ਜਾਂਦਾ ਹੇ।“ ਉਹ ਸਾਧ ਦੋਨਾਂ ਨੌਜਵਾਨ ਕੁੜੀਆਂ ਵੱਲ ਅੱਖਾਂ ਅੱਡ ਕੇ ਦੇਖੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਸੁਰਤ ਹਿੱਲ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਦਾੜ੍ਹੀ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਿਆ। ਹੱਥ ਮੁੱਛਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਜਾ ਕੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੱਟ ਚਾੜ੍ਹ ਕੇ ਮਰਦਾਨਗੀ ਦਾ ਸਬੂਤ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੈਲੋ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਭਾਬੀ ਨੇ, ਜਦੋਂ ਸਾਧ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਅੱਗ ਮੱਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਨਸ਼ੇ ਖਾਦੇ ਵਾਂਗ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਹਾਸੀ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਮਸਤ ਹੋਇਆ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਐਸੇ ਮਰਦ ਔਰਤਾਂ ਉੱਤੇ ਛਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕੋਈ ਵੀ ਜੀਵ ਆਤਮਾ ਕਲੇਸ਼, ਦੁੱਖ, ਦਰਦ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਹਰ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਸੁੱਖ, ਪਿਆਰ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਸਾਧ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਅੱਜ ਸਤਸੰਗ ਇਸ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਮੈਂ ਸਮਾਧੀ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਰਾਮ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹੋ। “ ਲੋਕ ਉੱਠ ਕੇ ਜਾਣ ਲੱਗ ਗਏ ਸਨ। ਮਚਲਾ ਹੋਇਆ ਸਾਧ, ਛਾਪਲੇ ਸੱਪ ਵਾਂਗ ਸ਼ਿਕਾਰ ਉੱਤੇ ਅੱਖ ਟਿਕਾਈ ਬੈਠਾ ਸੀ।

ਸਾਧ ਕੋਲ ਉਹ ਰੁਕ ਗਈਆਂ। ਨਵੀਆਂ ਵਿਆਹੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿਵਾਉਣਾ ਸੀ। ਕੈਲੋ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਆਪ ਉਸ ਨੌਜਵਾਨ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ। ਦੋਨਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਮਹਾਂਪੁਰਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਲੈ ਲਵੋ। “ ਕੈਲੋ ਦੀ ਭਰਜਾਈ ਸਾਧ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਸਾਧ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ, ਆਪਦੇ ਕਾਲਜੇ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ। ਸਾਧ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਬੱਚੇ ਜਦੋਂ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਦਿਲ ਠਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। “ ਉਸ ਨੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਕੈਲੋ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਦੇ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ। ਸਾਧ ਦੋਨਾਂ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਉੱਤੇ ਚੁੰਮੀਆਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੈਲੋ ਦੀ ਮੰਮੀ ਹੱਟੇ-ਕੱਟੇ ਸਾਧ ਦੇ ਪੈਰ ਦਬਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਵਾਲੇ ਮੁੰਡਾ ਕੁੜੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਸਗੋਂ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ, ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਤੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਸਬ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸਬ ਦੇ ਨੂੰਹ ਜਮਾਈ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਦਾ ਕੈਲੋ ਦੇ ਭਰਾ ਰਾਜੂ-ਭਰਜਾਈ ਰਾਜੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸ਼ਗਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮੁੱਕੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਕੱਚੇ ਦੁੱਧ ਵਾਲੀ ਪ੍ਰਾਂਤ ਵਿੱਚੋਂ ਰਾਜੂ ਤੇ ਰਾਜੀ ਛਾਪ ਲੱਭ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਛੂਹ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਹ ਕੋਈ ਸ਼ਗਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਛੇੜਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਹਾਨਾ ਛਾਪ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਵੀ ਵਹੁਟੀ ਨੂੰ ਸਬ ਦੇ ਮੂਹਰੇ ਛੇੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਆਪਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕੋਈ ਸ਼ੇਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਰਾਜੀ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਮਾਰੀ ਕੁੱਝ ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਾਰਾ ਟੱਬਰ ਤਾਂ ਰਾਜੂ ਵੱਲ ਸੀ। ਰਾਜੀ ਦੀ ਭੈਣ ਜੋ ਵਿਚੋਲਣ ਸੀ। ਉਹ ਦੋਨਾਂ ਵੱਲ ਸੀ। ਜਿਹੜਾ ਜ਼ੋਰ ਉਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਮਾਣ ਵੀ ਮੁੱਕ ਗਿਆ ਸੀ। ਵਿਚੋਲਣ ਦਾ ਮਾਣ ਘੱਟ ਗਿਆ ਸੀ। ਵਿਚੋਲੇ ਦੀ ਦਾਰੂ ਇੰਨੀ ਪੀਤੀ ਸੀ। ਅਜੇ ਤੱਕ ਧਰਤੀ ਤੇ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਲੱਗੇ ਸਨ। ਰਾਜੂ ਨੇ ਛਾਪ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਫਿਰ ਤਾਂ ਉਹ ਰਾਜੀ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਛੇੜ ਲਈ ਸਮਾਂ ਲੰਬਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਾਜੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ, ਛਾਪ ਪ੍ਰਾਂਤ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਵਿਚੋਲਣ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਪ੍ਰਾਂਤ ਵਿੱਚੋਂ ਕੀ ਲੱਭਣਾ ਹੈ? ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕੁੱਝ ਲੱਭਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। “ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਤਾਂ ਫਿਰ ਲੱਗਦਾ ਮੁੰਡਾ ਬਾਜ਼ੀ ਮਾਰ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਇਹਦੇ ਥੱਲੇ ਲੱਗ ਕੇ, ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਪੈਣਾ ਹੈ। “ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਇਹ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਹੀ ਤੇਜ਼ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਪੁੱਠੇ ਕਾਰੇ ਨਾਂ ਸਿੱਖਾਵੋ। “ ਰਾਜੂ ਨੇ ਪ੍ਰਾਂਤ ਵਿਚਲੇ ਚਿੱਟੇ ਕੱਚੇ ਦੁੱਧ ਵਾਲੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਫ਼ਾਇਦੇ ਉਠਾਇਆ। ਝੱਟ ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ, ਛਾਪ ਰਾਜੀ ਦੀ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਰਾਜ਼ੀ ਨੂੰ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਝਟਕਾ ਲੱਗਾ।

ਉਸ ਦੀ ਸੁਰਤ ਡੇਰੇ ਵਾਲੇ ਸਾਧ ਵੱਲ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਨੇ, ਦੋਨਾਂ ਵਿੱਚ ਤੁਲਨਾ ਕੀਤੀ। ਰਾਜੂ ਨੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਹੱਥ ਛੇੜ ਕੇ ਛੇੜਖ਼ਾਨੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਸਾਧ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਛਾਤੀ ਆਪਦੀ ਸਖ਼ਤ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਐਡੀ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਮਸਲੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਕੂਲ਼ੇ ਅੰਗਾਂ ਸਾਧ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵਿੱਚ ਖੁਬ ਗਏ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚੋਂ ਸੇਕ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਹਿਲੀ ਬਾਰ ਕਿਸੇ ਮਰਦ ਦੇ ਅੰਗ ਉਸ ਨਾਲ ਲੱਗੇ ਸਨ। ਦੋਨਾਂ ਦੀ ਛੂਹ ਵਿੱਚ ਅਲੱਗ ਹੀ ਸੁਆਦ ਸੀ। ਰਾਜੂ ਦੇ ਹੱਥ ਟਕਰਾਉਂਦੇ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਧ ਦੀ ਛੂਹ ਦੀ ਤੱੜਫ਼ਨਾਂ ਜਿਹੀ ਲੱਗ ਗਈ। ਕੈਲੋ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਕੀ ਹੋਇਆ? ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਦੋਨੇਂ ਹੀ ਕਿਤੇ ਗੁਆਚ ਗਏ। ਛਾਪ ਦੇਵੋ ਲੱਭ ਕੇ। “ ਰਾਜੂ ਨੇ ਦੋਨੇਂ ਹੱਥ ਖ਼ਾਲੀ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤੇ। ਰਾਜੀ ਦੀ ਸੁਰਤ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਵਿਚੋਲਣ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ ਕਿਤੇ ਜਾਦੂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਚੱਲ ਗਿਆ। ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਐਸੇ ਹੀ ਚੁਲਬੁਲੇ ਹਨ। ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਸੁਰਤ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਲਿਆ ਦੇਖਾ ਛਾਪ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀ ਹੈ। “ ਰਾਜੀ ਨੇ ਹੱਥ ਦੁਧੀਆਂ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਕੇ ਛਾਪ ਸਬ ਨੂੰ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਕੈਲੋ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਪਾ ਲੈ ਜਿਹੜੀ ਉਂਗਲੀਂ ਵਿੱਚ ਮੇਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਅੱਜ ਤੋਂ ਵੀਰੇ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਉੱਤੇ ਤੇਰਾ ਕਬਜ਼ਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੇ ਤੇਰੇ ਮੂਹਰੇ ਵੀ ਬੁੱਧੂ ਬਣਿਆਂ ਰਹਿਣਾ ਹੈ। “ ਰਾਜੂ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਅਸਲ  ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ। ਛਾਪ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਲੱਭੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਮਹਿਮਾਨ ਬਾਜ਼ੀ ਕੀਤੀ ਹੈ। “ ਕੈਲੋ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਇਹ ਤੇਰੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਮਹਿਮਾਨ ਸਮਝ ਕੇ, ਕਿਤੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਖ਼ਾਤਰ ਦਾਰੀ ਵਿੱਚ ਹੀ ਨਾਂ ਲੱਗਿਆ ਰਹੀਂ। “

ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਧੀ-ਪੁੱਤ ਜਵਾਨ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਮੁੱਛ ਫੁੱਟਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਕੁੜੀਆਂ ਮੁੰਡੇ ਕੱਦ ਕੱਢਦੇ ਦਿਸਦੇ ਸੀ। ਕੁੜੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਬਣਤਰ ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਦਿਸਦੀ ਹੈ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਡਿੱਕ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜੁਵਾਨ ਕੁੜੀਆਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਤੋਂ ਮਾਪਿਆਂ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ਤਰਾ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਦਿਸਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਆਪ ਜਿਉਂ ਉਦਾਹਰਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸੱਚ ਇੰਨਾ ਨੇ ਆਪਦੇ ਪਿੰਡੇ ਉੱਤੇ ਸੱਚ ਹੰਢਾਇਆਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਆਪ ਸੈਕਸ ਬਗੈਰ ਚਾਰ ਦਿਨ ਨਹੀਂ ਕੱਢਦੇ। ਆਪ ਨੌਂ ਸੌ ਚੂਹਾ ਹਜ਼ਮ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ, ਸੈਕਸੀ ਬੰਬ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਮਰਦ-ਔਰਤ ਕਾਮ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਜਵਾਨ ਕੁੜੀਆਂ ਤੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਕਿਤੇ ਕੁਆਰੀਆਂ ਮਾਂ ਨਾਂ ਬਣ ਜਾਣ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਕੁਆਰੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ ਹੀ, ਧਰਮਾਂ ਦੀ ਨੀਂਹ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕੁਆਰੀਆਂ ਹੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਲੋਕ ਆਪ ਜਵਾਨ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਚਾਰ ਦਿਨ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦੇ। ਵਿਆਹੁਣ ਦੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਲਗਾਮ ਪਾ ਦੇਣੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਬਈ ਕਿਤੇ ਅੱਥਰੇ ਘੋੜੇ ਵਾਂਗ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਬੇਲਗ਼ਾਮ ਹੀ ਨਾਂ ਫਿਰਦੇ ਰਹਿਣ। ਸਬ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਜਾਣਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਾਥੀ ਲੱਭਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਜੈਸਾ ਵੀ ਕੋਈ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਸਾਥ ਲੱਭਦਾ ਹੈ। ਫੱਟਾ-ਫੱਟ ਵਿਆਹ ਕਰਕੇ, ਆਪਦੀ ਜੁੰਮੁਬਾਰੀ ਖ਼ਤਮ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਹਰ ਕੋਈ ਦੂਜੇ ਤੇ ਜੁੰਮੁਬਾਰੀ ਸਿੱਟ ਕੇ ਨਵੇਕਲਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੈ। ਇਸੇ ਲਈ ਹੁਣ ਵਿਆਹੇ ਹੋਏ ਵੀ ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਛੱਡ ਕੇ  ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸ਼ਾਦੀ ਹੋਏ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਬੰਨ੍ਹ-ਸੁਬ ਟੁੱਟਾ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਅੱਜ ਕਲ ਪ੍ਰੇਮ ਵਰਗੇ ਵੀ ਹਨ। ਜਿੰਨਾ ਦੀ ਹਰ ਦਿਨ ਨਵੇਂ ਸਾਥੀ ਨਾਲ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਰੰਡੀਆਂ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੈਕਸ ਦੀ ਕੰਜ ਉਤਾਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਦੀਨ ਅਮਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਕੇ, ਬਿਜ਼ਨਸ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਅੱਜ ਕਲ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਪੈਸਾ ਕਮਾਉਣ ਵਿੱਚ ਨਿੱਤਰ ਪਏ ਹਨ। ਵੈਸੇ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਕੇ, ਔਰਤਾਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕਮਾਈ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਕਈ ਔਰਤਾਂ ਬਾਹਰੋਂ ਵੀ ਪਤੀ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਕਮਾਕੇ ਲਿਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਜੇ ਬਗੈਰ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਵੀ ਕਈ ਐਸੇ ਕਮਾਈ ਪੈਸਿਆਂ ਦੇ ਲੈਣ ਦੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕਈਆਂ ਲਈ ਸ਼ਰਮ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਉੱਕਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਦੁਨੀਆ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਚੱਲਦੀ ਹੈ। ਖ਼ਰੀਦਦਾਰ ਜਿਸਮ ਖ਼ਰੀਦਦੇ ਹਨ। ਵਿਕਾਊ ਆਪਦੀਆਂ ਬੋਟੀਆਂ ਵੇਚਦੇ ਹਨ। ਵਿਆਹ ਤਾਂ ਪ੍ਰੇਮ ਵਰਗੇ ਲੋਕ ਸ਼ੋ-ਪੀਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕਰਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਹੁਸਨ ਤਾਂ ਐਸੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਖਾਧਾ-ਪੀਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਪ੍ਰੇਮ ਲਈ ਕੈਲੋ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸੇਵਾਦਾਰ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਮੰਮੀ ਤੋਂ ਰੋਟੀ-ਦਾਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਣਦੀ ਸੀ। ਘਰ ਸੰਭਾਲਣ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਸੁਆਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ ਨਾਲ ਫਿਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ  ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਪ੍ਰੇਮ ਆਪ ਵੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਜੇ ਐਸੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਲਿਆ। ਘਰ ਨੂੰ ਹੀ ਕੋਠਾ ਬਣਾਂ ਦੇਵੇਗੀ। ਕੈਲੋ ਇਸ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਕੁੜੀ ਲੱਭ ਗਈ ਸੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਉਹ ਮਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦੱਬ ਲੈਂਦੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੇਮ ਵੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਮੁਰਗ਼ੀ ਘਰ ਹੀ ਹੈ। ਇਸ ਨੇ ਕਿਥੇ ਜਾਣਾ ਹੈ? ਕਿਹੜਾ ਕੋਈ ਕਾਹਲੀ ਹੈ। ਬਈ ਕਿਤੇ ਚਲੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਜਾਂ ਦੂਜੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬੋਚ ਲਵੇਗੀ। ਕੈਲੋ ਸੋਚਦੀ ਸੀ, ਸਬਰ ਫਲ਼ ਮਿੱਠਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਫਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੀ ਮਿੱਠਾ ਹੈ, ਅਣਗਿਣਤ ਔਤਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਲੱਗ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਕੁੱਝ ਹੀ ਸੁਆਦ ਲੈ ਚੁੱਕੇ ਹਨ।

ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਛੁੱਟੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਮਰਜ਼ੀ ਘੁੰਮੀ ਜਾਣ। ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਿਤੇ ਉੱਤਰ ਵੀ ਜਾਵੇ। ਕਿਸੇ ਲਈ ਐਡੀ ਕੋਈ ਸ਼ਰਮ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ਕਿੰਨੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਹੰਢਾ ਕੇ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਨੂੰ ਭੋਰਾ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਕੈਨੇਡਾ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਰਤੂਤਾਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਉਸ ਦੇ ਲੱਛਣ ਜਾਣਦੀਆਂ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਪੰਜਾਬ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਪੰਜਾਬ ਵਿਚੋਂ ਚੰਗੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਚੀਆਂ ਕੁਰਬਲਾ ਹੀ ਹਨ। ਬਰਫ਼ ਦੀ ਤਕਸੀਰ ਵੀ ਮਨੁੱਖ ਵਾਂਗ ਗਰਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਲਈ ਜੇ ਕੈਨੇਡਾ ਤੇ ਹੋਰ ਠੰਢੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਬਗੈਰ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਸਰੀਰਕ ਸਬੰਧ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਭਾਰਤ ਇੰਨੀ ਆਬਾਦੀ ਵਾਲੇ ਗਰਮ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਠੰਢੇ ਮੱਤੇ ਦੇ ਲਗਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਅੱਗੇ ਮਾਪੇ ਜਵਾਨ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਹਲੀ ਨਹੀਂ ਟੱਪਣ ਦਿੰਦੇ ਸੀ। ਅੱਜ ਕਲ ਬਾਹਰਲੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਈਆਂ, ਨੌਕਰੀਆਂ ਕਰਨ ਭੇਜਦੇ ਹਨ। ਕਈਆਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ, “ ਕੁੜੀਆਂ-ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਬਰਾਬਰ ਹਨ। “ ਕੁੱਝ ਕੁ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ, ਇਹ ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਅੱਜ ਕਲ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਾਂਗ ਕਸਰਾਂ ਕੱਢਣ ਲੱਗੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਚਾਰਾ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ, ਕੁੜੀਆਂ ਇਸ ਨੂੰ ਚਾਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਅੱਜ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਚਾਲੂ ਹਨ।

ਇਹ ਗੱਲ ਲੋਕ ਤੇ ਮਾਪੇ ਵੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ। ਨੌਜਵਾਨ ਵਿਆਹੇ, ਕੁਆਰੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰਲੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਕੈਨੇਡਾ, ਅਮਰੀਕਾ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਪੜ੍ਹਾਈਆਂ, ਨੌਕਰੀਆਂ ਕਰਨ ਭੇਜਿਆ ਹੈ। ਪੜ੍ਹਾਈਆਂ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਦਿਮਾਗ਼ੀ ਨੌਕਰੀਆਂ ਕਰਨ ਨਾਲ ਪੇਟ ਦੀ ਭੁੱਖ ਤਾਂ ਮਿਟ ਜਾਵੇਗੀ। ਨੌਜਵਾਨ ਵਿਆਹੇ  ਕੁਆਰੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਜੋ ਸਰੀਰਕ ਸੈਕਸ ਦੀ ਅੱਗ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਤਾਂ ਠੰਢੀ ਕਰਨੀ ਹੀ ਹੈ। ਐਸੇ ਨੌਜਵਾਨ ਵਿਆਹੇ  ਕੁਆਰੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਜੋ ਵੀ ਹੱਥ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰੇਮ ਵਰਗੇ ਦੇ ਵਿਆਹੇ  ਕੁਆਰੇ ਮੁੰਡੇ, ਕੁੜੀਆਂ ਸਬ ਹਜ਼ਮ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸੇ ਲਈ ਤਾਂ ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ਸਹਾਗਰਾਤ ਨਾ ਮਨਾਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ। ਇਹ ਸਬ ਕੁੱਝ ਉਸ ਦਾ ਖਾਂਦਾ ਪੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ 30-35 ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪੱਕੇ ਹੋਣ ਦੇ ਚੱਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਤੁਰੇ ਫਿਰਦੇ ਹਨ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਵੱਧ ਹਨ। ਇਸੇ ਲਈ ਇੱਕ ਹੀ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਦੋ-ਤਿੰਨ ਕੁੜੀਆਂ ਚੱਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਫਿਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇੰਨਾ ਦੇ ਸਰੀਰ ਐਸੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਅੰਬ ਚੂਪਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬੇਗਾਨੀ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਬੰਦਾ ਨੇਬੂ ਵਾਂਗ ਨਿਚੋੜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਸਿਆਣਿਆਂ ਨੇ ਤੱਤ ਕੱਢੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਆਪਦੇ ਉੱਤੇ ਹੰਢਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਆਪ ਤਾਂ ਮੌਜ਼ਾ ਲੈ ਗਏ। ਜਦੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਸਰੀਰ ਬੋਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਸਾਰਾ ਹਿੱਲਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੈ। ਸਿਆਣੇ ਕਹਿ ਗਏ ਹਨ, “ ਕਾਮ ਹੈਵਾਨ ਦੀ ਤਰਾਂ ਹੈ। ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਖਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। “ ਮਰਦ ਔਰਤ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਜੰਗਲਾ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਅਫ਼ਸਰਾ ਉੱਥੇ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਕੋਲ ਪੈਸੇ ਤਾਂ ਇੰਨੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਜੋ ਸਰੀਰ ਕੋਲ ਹੈ, ਉਸੇ ਹਥਿਆਰ ਨੂੰ ਵਰਤਣਾ ਹੈ। ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਵੱਸਣ, ਪੱਕੇ ਹੋਣ ਲਈ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਸੈਕਸ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਵੱਸਣਾ ਹੋਵੇ। ਸੈਕਸ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਉੱਤੇ ਹੀ ਵਸਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਗਰ ਕਿਸੇ ਮਰਦ-ਔਰਤ ਵਿੱਚ ਕਮੀ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਤੋਂ ਕਿਨਾਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਧੋਖਾ ਉੱਥੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ। ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਖ਼ਾਸ ਬੰਦੇ ਤੇ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬੰਦਾ ਕਿਸੇ ਪਰਾਏ ‘ਤੇ ਵੀ ਜ਼ਕੀਨ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਛੋਟਾ-ਵੱਡਾ ਕੰਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੈ। ਹਰ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ‘ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈ। ਹਰ ਗੱਲ ਦਾ ਸਬੂਤ ਮੰਗਦੇ ਹਾਂ। ਬਗੈਰ ਦੇਖੇ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਜ਼ਕੀਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਹਰ ਚੀਜ਼ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਣੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਚੀਜ਼ ਠੋਕ ਵਜਾ ਕੇ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਮੰਨਣੀ ਪਵੇਗੀ। ਜਿੰਨਾ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਕੱਢ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਬਚਪਨ, ਜਵਾਨੀ, ਬੁਢਾਪੇ ਤੱਕ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਉੱਤੇ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦਾਦਾ-ਦਾਦੀ, ਨਾਨਾ-ਨਾਨੀ, ਮਾਂ-ਬਾਪ, ਭੈਣ-ਭਰਾ, ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਦਾ ਹਰ ਰਿਸ਼ਤਾ ਜ਼ਕੀਨ ਉੱਤੇ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹੋਰਾਂ ਤੋਂ ਸੁਣਤੋ-ਸੁਣਤੀ ਮਨ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ‘ਤੇ ਛੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਛੱਕ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਫਿਰ ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ  ਰੇਤ ਵਾਂਗ ਢਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਕੈਲੋ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਾ ਸੀ। ਕੈਲੋ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਮਾਣ ਹੀ ਬਹੁਤ ਸੀ। ਪ੍ਰੇਮ ਉਸ ਦਾ ਪਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਨਾਲ ਬੰਨਿਆਂ ਗਿਆ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਅਜੇ ਤੱਕ ਸਿਰਫ਼ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬੈਠਣ ਦੀ ਹੀ ਸਾਂਝ ਪਈ ਸੀ। ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਝੂਠੇ ਇਕੱਠੇ ਜ਼ਰੂਰ ਲੈਂਦੇ ਸਨ। ਜੀਵਨ ਇਕੱਠੇ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਅਜੇ ਤੱਕ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ। ਅਜੇ ਹਫ਼ਤਾ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕੈਲੋ ਦੀ ਸੱਸ ਕੈਲੋ ਦਾ ਪੇਟ ਪਰਖਣ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਕਿਹਾ, “ ਮੈਂ ਆਪਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਵਿਆਹ ਪੋਤਾ ਲੈਣ ਲਈ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਲੋਹੜੀ ਵੰਡਣੀ ਹੈ। ਕੈਲੋ ਨੇ ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਲਈ। ਉਸ ਦੀ ਨਣਦ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਸ਼ਰਮਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰਹੇਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ। ਬੱਸ ਤੇਰਾ ਧਿਆਨ ਇਹੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਬੱਚਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਔਰਤ ਦਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਮਰਦ ਦੇ ਘਰ ਵੱਸਣ ਦਾ ਇਹੀ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। “ “ ਬਹੂ ਮੇਰੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਗੱਲ ਸਹੀਂ ਕਹੀ ਹੈ। ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਜਦੇ ਜਾਂ ਕਦੇ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਕਈ ਜੋ ਚਲਾਕੀਆਂ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਬੱਚੇ ਜੰਮਣ ਨੂੰ ਤਰਸਦੀਆਂ ਹਨ। ਕੋਈ ਹੁਸ਼ਿਆਰੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ। ਇਹ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਮੁਰਾਦਾਂ ਹਨ। “

ਕੈਲੋ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਹੱਸ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇੰਨਾ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਵੇ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਕਰਤੂਤ ਕੀ ਹੈ? ਇਕੱਲੀ ਔਰਤ ਬੱਚਾ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਨਾਂ ਹੀ ਮਰਦ ਆਪ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ। ਜੈਸੇ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਬਿਨ ਬਾਲ ਨਾ ਹੋਈ॥ ਕੈਲੋ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਗੱਲ ਦਾ ਜ਼ਕੀਨ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ। ਮਰਦ ਦੀ ਮਰਦਾਨਗੀ ਨੂੰ ਠੇਸ ਲੱਗੇ, ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸਹਾਰਦਾ। ਔਰਤ ਉੱਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਐਸੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਬੱਚਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਬੱਚਾ ਹੋਣ ਬਗੈਰ ਇੱਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਬਚਦੀ। ਬੀਜ ਚਾਹੇ ਕੋਈ ਵੀ ਪਾ ਜਾਵੇ। ਧਰਤੀ ਬੰਜਰ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਜੈਸਾ ਵੀ ਬੀਜ ਹਰਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਮਤਲਬ ਫ਼ਲ ਲੈਣ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕੈਲੋ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗੁਆਂਢ ਇੱਕ ਬਹੂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਹੋਏ ਨੂੰ 15 ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਔਰਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪੋ-ਆਪਣੇ ਨੁਕਤੇ ਅਜ਼ਮਾਏ ਹੋਏ ਦੱਸਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਇੱਕ ਔਰਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਆਪਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਚਰਬੀ ਘੱਟ ਕਰ। 10 ਕਿੱਲੋ ਦਾ ਤੇਰਾ ਢਿੱਡ ਹੈ। ਬੱਚਾ ਕਿਥੇ ਠਹਿਰੇਗਾ? “ ਇੱਕ ਸਿਆਣੀ ਔਰਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਖ਼ਾਇਆ, ਪੀਆ ਘੱਟ ਕਰ। ਹਰੇਕ 10 ਮਿੰਟ ਪਿੱਛੋਂ ਬਾਥਰੂਮ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਅੰਦਰ ਪਾਣੀ ਦਾ ਨਲ ਲੱਗਾ ਹੈ। ਬਿੰਦੇ-ਬਿੰਦੇ ਬਾਥਰੂਮ ਤੁਰੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਆਪਦੇ ਮਰਦ ਕੋਲ ਟਿਕ ਕੇ ਨਹੀਂ ਸੌਂਦੀ ਹੋਣੀ। ਇਸ ਤਰਾਂ ਤਾਂ ਬੱਚਾ ਠਹਿਰਨਾ ਔਖਾ ਹੈ। “ ਕੈਲੋ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਤੂੰ ਆਪ ਇੰਨਾ ਰਾਸ਼ਨ ਖਾਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਆਪ ਪਹਿਲਵਾਨ ਵਰਗੀ ਪਈ ਹੈ। ਤੇਰਾ ਘਰਵਾਲਾ ਡਿੱਕ-ਡਿੱਕ ਹਿੱਲਦਾ ਹੈ। ਬਾਈ ਨੂੰ ਵੀ ਚੱਜ ਦੀ ਖ਼ੁਰਾਕ ਦੇ ਦਿਆ ਕਰ। ਕਦੇ ਚਮਚਾ ਘਿਉ ਦਾ ਖੁਆ ਦਿਆਂ ਕਰ। ਮੁਰਗ਼ੀਆਂ ਦੇ ਕੱਚੇ ਅੰਡੇ ਖਾਣ ਨਾਲ ਮਰਦਾਨਗੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। “ ਗੁਆਂਢਣ ਮਾਸਟਨੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ, “ ਮੈਂ ਜਲੰਧਰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ। ਸੁਣਿਆ ਹੈ, ਉਥੇ ਇਕ ਡਾਕਟਰ ਗਰਭ ਵਿੱਚ ਮਰਦ ਦੇ ਸ਼ਕਰਾਣੂ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਫ਼ਲ ਜ਼ਮਾਇਆਂ ਹੋਇਆ ਡਾਕਟਰ ਹੈ। ਉਹ ਡਾਕਟਰ ਦਾ ਇੰਨਾਂ ਤਜਰਬਾ ਹੈ, ਕਿ 60 ਸਾਲਾਂ ਬਾਂਝ ਔਰਤਾਂ ਦੇ 2, 3, 4, 5, 6 ਬੱਚੇ ਇਕੋ ਬਾਰ ਹੋਏ ਹਨ। “ ਉਹ ਔਰਤ ਹਾਂ-ਹੂੰ ਕਰ ਛੱਡਦੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਤਿੰਨ ਬੱਚੇ ਇੱਕੋ ਬਾਰ ਹੋਏ। ਉਹ ਬੱਚੇ ਮਾਂ-ਪਿਉ ਕਿਸੇ ਵਰਗੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਦੇਸੀ ਮੁਰਗ਼ੀਆਂ ਦੀ ਤਰਾਂ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਨਮੂਨੇ ਸਨ।

ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਨੋਂਵੀਂ ਜੋਤ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਛੇਵੀਂ ਜੋਤ ਗੁਰੂ ਹਰਿਗੋਬੰਦ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਨਾਨਕੀ ਜੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਸਾਹਿਬਜਾਦੇ ਸਨ ਜਿਨਾਂ ਦਾ ਪਰਕਾਸ਼ ੧ਅਪ੍ਰੈਲ ੧੬੨੧ਈੋ:੧੬੭੮ਬਿਕ੍ਰਮੀ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਕੇ ਮਹਿਲੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਵਿਚ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਓਨਾ੍ਹਂ ਦਾ ਬਚਪਨ ਦਾ ਨਾਮ ਸੀ ਤਿਆਗਮਲ ਅਤੇ ਪਿਤਾ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਕੇਵਲ੧੩-੧੪ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਹੀ ਬਹੁਤ ਬਹਾਦਰੀ ਨਾਲ ਤੇਗਾ ਚਲਾਇਆ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਨਾਂ ਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕੀਤਾ ਇਸ ਲਈ ਪਿਤਾ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਕੇ ਤਿਆਗਮਲ ਤੋਂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਨਾਮ ਰਖ਼ ਦਿਤਾ ਲੇਕਿਨ ਸੰਨ ੧੬੩੪ ਦੀ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਵਾਲੀ ਜੰਗ ਵਿਚ ਪੈਂਦੇ ਖਾਂ ਦੀ ਬੇਵਫਾਈ ਅਤੇ ਜੰਗ ਵਿਚ ਹੋਈ ਕਤਲੇਆਮ,ਗੁਰੂ ਪੁਤਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਭਰਾ ਬਾਬਾ ਅਟਲਰਾਏ ਜੀ ਦਵਾਰਾ ਖੇਡਦੇ ਖੇਡਦੇ ਆਪਣੇ ਹਾਣੀ ਮੋਹਨ ਦੇ ਮਰ ਜਾਣ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਜਿਵਾ ਦੇਣ ਤੇ ਪਿਤਾ ਗੁਰੂ ਹਰਿਗੋਬਿੰਦ ਜੀ ਦੇ ਗੁਸਾ ਕਰਨ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਤਿਆਗ ਦੇਣ ਕਰਕੇ ਦੇਹਾਂਤ ਅਤੇ ਵਡੇ ਭਰਾ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਤਾ ਜੀ ਦਵਾਰਾ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਡਦੇ ਖੇਡਦੇ ਕਿਸੇ ਗ਼ਰੀਬ ਦੀ ਗਊ ਮਰ ਜਾਣ ਤੇ ਪਿਤਾ ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੋਂ ਡਰਦਿਆਂ ਪ੍ਰਾਣ ਤਿਆਗਣ ਕਰਕੇ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਉਦਾਸੀਨਤਾ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਛਡਕੇ ਆਪਣੇ ਨਾਨਕੇ ਪਿੰਡ ਬਾਬਾ ਬਕਾਲੇ ਆਕੇ ਰੈਹਣ ਲਗ ਪਏ।ਤਿਆਗਮਲ ਜੀ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਸ਼ਾਂਤ ਸੁਭਾ,ਤਿਆਗੀ ਫਿਤਰਤ ਵਾਲੇ ਸਨ ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਕਿ ਇਕ ਦਿਨ ਵਡੇ ਭਰਾ ਗੁਰਦਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਸਮੇਂ ਤਿਆਗਮਲ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕੀਮਤੀ ਪੁਸ਼ਾਕ ਉਤਾਰਕੇ ਕਿਸੇ ਗ਼ਰੀਬ ਬਚੇ ਨੂੰ ਨੰਗਾ ਦੇਖਕੇ ਪਵਾ ਆਏ ਸਨ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਪੁਤਰ ਜੀ ਕੀਮਤੀ ਪੁਸ਼ਾਕ ਕਿਸਨੂੰ ਦੇ ਆਏ ਹੋ ਤਾਂ ਬਾਬਾ ਤਿਆਗਮਲ ਜੋ ਕੇਵਲ ਅਜੇ੪-੫ ਸਾਲ ਦੇ ਹੀ ਸਨ ਕੈਹਣ ਲਗੇ ਉਸ ਗ਼ਰੀਬ ਨੂੰ ਪੁਆ ਦਿਤੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਬੇਟਾ ਜੀ ਤੁਸੀ ਆਪਣੀ ਪੁਸ਼ਾਕ ਕਿਯੋਂ ਦੇ ਦਿਤੀ ਤਾਂ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤੁਸੀ ਨਵੀਂ ਦੇ ਦਿਓਗੇ ਲੇਕਿਨ ਇਸ ਗ਼ਰੀਬ ਨੂੰ ਕਿਸਨੇ ਨਵੇਂ ਕਪੜੇ ਦੇਣੇ ਸੀ ਪਿਤਾ ਗੁਰੂ ਹਰਿਗੋਬਿੰਦ ਜੀ ਨੂੰ ਦਸਣ ਤੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਪ ਸੰਸਾਰ ਤੇ ਦਾਨ ਅਤੇ ਤਿਆਗ ਲਈ ਹੀ ਆਏ ਹੋ ਲੇਕਿਨ ਇਤਨੀ ਜਲਦੀ ਤਿਆਗ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਏਗੀ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ਼ (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਦੀ ਮਰਜੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ”ਦੀਨਰੱਛਾ ਸੰਕਟ ਹਰਨ ਸਦਾ ਯਹੀ ਪਹਚਾਨ” ਜੋ ਸੰਕੇਤ ਸੀ ਸ਼ਰਣ ਆਏ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਪੰਡਤਾਂ ਦੀ ਪੁਕਾਰ ਸੁਣਕੇ ਕਿਸੇ ਦੂਜੇ ਦੇ ਧਰਮ ਦੀ ਰੱਛਾ ਲਈ ਆਪਣਾ ਬਲਿਦਾਨ ਕਰਨਾ।ਉਦਾਸੀਨਤਾ ਵੇਖਕੇ ਮਾਤਾ ਨਾਨਕੀ ਜੀ ਨੇ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਦੀ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਹੀ ੧੫ਅੱਸੂ ੧੬੮੯ਬਿਕ੍ਰਮੀ ਨੂੰ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਦੇ ਖਤਰੀ ਲਾਲਚੰਦ ਜੀ ਦੀ ਪੁਤਰੀ ਮਾਤਾ ਗੁਜਰੀ ਜੀ ਨਾਲ ਸ਼ਾਦੀ ਵੀ ਕਰ ਦਿਤੀ ਲੇਕਿਨ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਉਦਾਸਨਿਤਾ ਵਿਚ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਾ ਪਿਆ ਆਖ਼ਰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਇਕ ਭੋਰੇ ਵਿਚ ਤਪਸਿਆ ਵਿਚ ਲੀਨ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਮਾਤਾ (ਪਤਨੀ) ਗੁਜਰੀ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਨਾ ਆਵੇ ਕਵੇਲ ਅਠੀਂ ਪਹਰੀਂ ਮਾਤ ਗੁਜਰੀ ਜੀ ਪਰਸ਼ਾਦਾ ਦੇਣ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਇਸ ਤਰਾਂ ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ (੨੬ਸਾਲ੯ਮਹੀਨੇ) ਅਤੇ ਕੁਝ ਲੇਖਕਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਗਿਨਤੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।ਅਤੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਦ ਇਕ ਦਿਨ ਵਿਓਪਾਰੀ ਮਖ਼ਣਸ਼ਾਹ ਲੁਬਾਣਾ ਨਾਨਕ ਦੀ ਜੋਤ ਨੂੰ ਲਭਦਾ ਲਭਦਾ ਗੁਰੂ ਹਰਿਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਕੈਹਣ ਅਨੁਸਾਰ ”ਬਾਬਾ ਬਕਾਲੇ” ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਬਕਾਲੇ ਵਿਚ ਤਾਂ ੨੨(ਗੁਰੂ) ਮੰਜੀਂਆਂ ਲਗਾਕੇ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਹਨ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚ ਡੁਬਦੇ ਜ਼ਹਾਜ ਨੂੰ ਬੰਨੇ ਲਾਣ ਲਈ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਕੀਤੀ ਅਰਦਾਸ ੫੦੦ਮੋਹਰਾਂ ਭੇਟਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਕਰਨੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕੇਵਲ ੫-੫ ਮੋਹਰਾਂ ਭੇਟਾ ਕਰਨਿਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤੀਆਂ ਲੇਕਿਨ ਕਿਸੇ ਨੇ ੫੦੦ਮੋਹਰਾਂ ਲਈ ਨਾ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਮਖ਼ਣਸ਼ਾਹ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ਕੋਈ ਹੋਰ ਵੀ ਗੁਰੂ ਪੀਰ ਬਕਾਲੇ ਵਿਚ ਹੈ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਇਕ ਤੇਗਾ ਪਗਲਾ ਭੋਰੇ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬੈਠਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮਖ਼ਣਸ਼ਾਹ ਨੇ ਆਕੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਮੈਂ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨੇ ਹਨ ਤਾਂ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਓਨਾਂ ਦਾ ਹੁਕਮ ਹੈ ਕਿ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਨਾ ਆਵੇ ਤਾਂ ਮਖ਼ਣਸ਼ਾਹ ਦੇ ਢੀਠ ਹੋਕੇ ਬੈਠ ਜਾਣ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਦ ਕਰਨ ਤੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਜਾਕੇ ਪੁਛਿਆ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਆਣ ਦਿਓ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤੇ ਤਾਂ ਤਨ ਮਨ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ੫ ਮੋਹਰਾਂ ਮਥਾ ਟੇਕੀਆਂ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮਖ਼ਣਸ਼ਾਹ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਅਰਦਾਸ ੫੦੦ਦੀ ਕਰਦਾ ਹੈਂ ਤੇ ਟੇਕਦਾ ੫ ਮੋਹਰਾਂ ਹੈਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਘਰ ਤੇ ਪੂਰਣ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਹੀਂ?ਤਾਂ ਮਖ਼ਣਸ਼ਾਹ ਏਹ ਸੁਣਕੇ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਪੁਰੀ ਭੇਟਾ ਮਥਾ ਟੇਕੇ ਬਾਹਰ ਜਾਕੇ ਕੋਠੇ ਚੜਕੇ ਉਚੀ ਉਚੀ ਲਾਲ ਕਪੜਾ ਲੈਕੇ ਰੌਲਾ ਪਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤਾ ”ਗੁਰੂ ਲਾਧੋ ਰੇ”ਗੁਰੂ ਲਾਧੋ ਰੇ”ਮਖ਼ਣਸ਼ਾਹ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਕੇ ਲੋਕ ਭਜੇ ਆਏ ਜਿਨਾਂ ਨੁੰ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੀ ਗਦੀ ਦੇ ਵਾਰਸ ਦੀ ਤਲਾਸ ਸੀ।
ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੁਰੂ ਹਰਿਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਆਪਣੇ ਅੰਤਮ ਸਮੇਂ ਉਚਾਰੇ ਵਾਕ ”ਬਾਬਾ ਬਕਾਲੇ” ਸਚੇ ਹੋਏ ਤੇ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਸਚੇ ਗੁਰੂ (ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੀ ਗਦੀ ਦੇ ਵਾਰਸ) ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ ਲੇਕਿਨ ਵਡੇ ਭਰਾ ਬਾਬਾ ਗੁਰਦਿਤਾ ਜੀ ਦਾ ਵਡਾ ਲੜਕਾ ਧੀਰਮਲ ਜਿਸ ਕੋਲ ਆਦਿਬੀੜ ਵੀ ਸੀ ਵੈਰ ਕਮਾਓਣ ਲਈ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੋਲ ਆਓਣੋ ਰੋਕਣ ਲਗਾ ਅਤੇ ਸੰਗਤਾਂ ਕੋਲੋਂ ਭੇਟਾਂਵਾਂ ਵੀ ਰਸਤੇ ਵਿਚੌਂ ਹੀ ਲੈਣ ਲਗਾ ਇਕ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਸ਼ੀਂਹੇ ਮਸੰਦ ਕੋਲੋਂ ਗੋਲੀ ਚਲਵਾਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦੀ ਵੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ਲੇਕਿਨ ਮਖ਼ਣਸ਼ਾਹ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥਿਆਂ ਨਾਲ ਜਾਕੇ ਧੀਰਮਲ ਨੂੰ ਕੁਟਾਪਾ ਵੀ ਚਾੜਿਆ ਅਤੇ ਭੇਟਾਂਵਾਂ ਵੀ ਖੋਕੇ ਲੈ ਆਇਆ ਲੇਕਿਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਮਖ਼ਣਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਨਰਾਜ਼ ਹੋਏ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਭ ਕੁਝ ਵਾਪਸ ਦੇਕੇ ਆਓ।ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸਿਫਤੀ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਦਰਸ਼ਣ ਕਰਨ ਗਏ ਲੇਕਿਨ ਮਸੰਦਾਂ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਦਿਤੇ ਕਿ ਕਿਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਬਜ਼ਾ ਹੀ ਨਾ ਕਰ ਲੈਣ ਲੇਕਿਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਬਾਹਰੋਂ (ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ) ਹੀ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਵਾਪਸ ਹੋਣ ਲਗੇ ਅਤੇ ਸਹਜ ਹੀ ਓਨਾਂ ਦੇ ਮੁਖੋਂ ਸ਼ਬਦ ਨਿਕਲੇ ”ਨਹਿਂ ਮਸੰਦ ਤੁਮ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰਿਏ,ਤਿਸ਼੍ਰਨਾਂ ਅਗਨਿ ਤੇ ਅੰਤਰਸੜਿਏ”ੇ ਯਾਨਿ ਮਸੰਦ ਜਿਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਕਾਰ ਸੇਵਾਂਵਾਂ ਲਈ ਨਿਉਕਤ ਕੀਤਾ ਸੀ ਓਹ ਲੋਕ ਲੋਭ ਅਤੇ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾਂ ਅਧੀਂਨ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਤੋਂ ਵਾਂਝਿਆਂ ਰਖ਼ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫਿਰ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਸੋਧਿਆ ਸੀ।ਭਾਵੇਂ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਗੁਰੂ ਹਰਿਗੋਬਿੰਦ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨਾਲ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਕੋਠਾ ਸਾਹਿਬ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹੇ ਸਨ ਲੇਕਿਨ ਸੰਨ ੧੬੩੦ਵਿਚ ਪਰਵਾਰ ਸਮੇਤ ਸਦਾ ਲਈ ਗੁਰੂ ਪਿਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਚਲੇ ਜਾਣ ਪਿਛੋਂ ਪੈਹਲੀ ਵਾਰੀ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਸੰਨ੧੬੬੪ ਵਿਚ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਆਏ ਸਨ ਅਤੇ ਉਸਤੋਂ ਬਾਦ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਤੋਂ ਪਰਚਾਰ ਦੋਰੇ ਤੇ ਨਿਕਲ ਗਏ ਅਤੇ ਮਾਝੇ ਮਾਲਵੇ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਪਰਵਾਰ ਸਮੇਤ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਦਸੇ ਰਾਹ ਦਾ ਪਰਚਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਨਿਕਲਕੇ ਉਤਰੀ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਪੁਰਬੀ ਭਾਰਤ ਵਲ ਪਰਚਾਰ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ ਜੋ ਕਿ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਤੋਂ ਬਾਦ ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਦੇਵ ਜੀ ਤੋਂ ਲੈਕੇ ਗੁਰੂ ਹਰਿਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਤਕ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਵਸਦੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਨਾਮ ਲੇਵਾ ਸਿਖਾਂ ਨਾਲ ਸਪੰਰਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ਇਸ ਲਈ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸਿਖੀ ਸੰਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕਰਨ ਦਾ ਉਪਰਾਲਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਪਰਚਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਤਰ ਪਰਦੇਸ,
ਬਿਹਾਰ,ਬੰਗਾਲ,ਅਸਾਮ ਆਦਿ ਦੀਆਂ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਉਪਦੇਸਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਅਤੇ ਇਸੇ ਪਰਚਾਰ ਦੋਰੇ ਦੌਰਾਨ ਪਟਨਾ ਸਾਹਿਬ ਬਿਹਾਰ ਵਿਖੇ ਸਾਹਿਬਜਾਦੇ ਗੋਬਿੰਦਰਾਏ ਜੀ ਦਾ ਪਰਕਾਸ਼ ਸੰਨ੧੬੬੫ ਵਿਚ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਅਨਿਨ ਸਿਖ ਜੋਹਰੀ ਸਾਲਸਰਾਏ ਦੇ ਘਰ (ਮਹਲੁ) ਵਿਖੇ ਪਰਕਾਸ਼ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਪਰਵਾਰ ਨੂੰ ਪਟਨਾ ਸਾਹਿਬ ਬਿਹਾਰ ਵਿਚ ਹੀ ਛਡਕੇ ਆਪ ਪੰਜਾਬ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ (ਮਾਖੋਵਾਲ) ਵਿਖੇ ਆਏ ਅਤੇ ਕਹਲੂਰ ਦੇ ਰਾਜੇ ਦੀਪਚੰਦ ਕੋਲੋਂ ਪਿੰਡ ਮਖੋਵਾਲ (ਨਾਨਕੀ ਚੱਕ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ) ਜਗ੍ਹਾ ਖ਼ਰੀਦ ਕੇ ਇਕ ਸ਼ਹਰ ਵਸਾਇਯਾ ਅਤੇ ਸੰਮਤ੧੭੨੭ ਸੰਨ੧੬੭੦ਵਿਚ ਸਾਹਿਬਜਾਦੇ ਗੋਬਿੰਦਰਾਏ ਜੀ ਨੂੰ ਪਰਵਾਰ ਸਮੇਤ ਪਟਨਾ ਸਾਹਿਬ ਬਿਹਾਰ ਤੋਂ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ (ਨਾਨਕੀ ਚੱਕ) ਬੁਲਵਾਇਆ ਅਤੇ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਬਾਦ ਵਿਚ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਰਖਿਆ ਅਤੇ ਆਪ ਜੀ ਨੇ ੧੫ਰਾਗਾਂ ਵਿਚ ਬਾਣੀ ਦੀ ਰਚਨਾ ਵੀ ਕੀਤੀ ਜੋ ਗੁਰਮੁਖੀ,ਹਿੰਦੀ,ਅਤੇ ਬ੍ਰਿਜ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਉਚਾਰੀ ਸੀ।ਜਿਥੇ ਸੰਨ੧੬੭੫ ਵਿਚ ੫੦੦
ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਪੰਡਤ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਰਣ ਮੰਗਣ ਆਏ ਕਿ ਅੋਰੰਗਜੇਬ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਸਾਡੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੀ ਪਹਚਾਨ ਜਨੇਉ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨਾ ਚਾਂਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹਿੰਦੁਆਂ ਨੂੰ ਜ਼ਬਰੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਨਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸੀ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤੇ ਪੂਜ ਚੁਕੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੇ ਅਮਰਨਾਥ ਦੇ ਮੰਦਰ ਤੋਂ ਅਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਹੋਈ ਹੈ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਅਵਤਾਰ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਦੀ ਗਦੀ ਦੇ ਵਾਰਸ ਹੀ ਤੁਹਾਡੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ਕਿੳੋਂਕਿ ਇਤਹਾਸ ਅਨੁਸਾਰ ਲਿਖਿਆ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅੋਰੰਗਜੇਬ ਰੋਜ਼ ਢਾਈ ਮਣ ਜਨੇਉ ਉਤਾਰਕੇ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦਾ ਹੈ।ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾਓ ਕਿਤਨੇ ਹਿੰਦੂ ਰੋਜ਼ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹੋਨਗੇ।ਕਿਰਪਾ ਰਾਮ ਜੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿਚ ੧੬ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਪੰਡਤਾਂ ਨੇ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਅਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਕਿ ਇਸ ਲਈ ਅਸੀ ਆਪ ਜੀ ਦੀ ਸ਼ਰਣ ਵਿਚ ਆਏ ਹਾਂ ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਸਾਡੇ ਧਰਮ (ਤਿਲਕ ਜੰਜੂ) ਦੀ ਰਖ਼ਿਆ ਕਰੋ ਅਸੀਂ ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜਾਰ ਹੋਵਾਂਗੇ ਕਿਯੋਂਕਿ ਅਸੀਂ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕੁ ਦੇ ਘਰੁ ਦਾ ਅਸੂਲ ਹੈ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ  ਦੀ ਸਰਣ ਵਿਚ ਆਕੇ ਕੋਈ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਪਰਤਦਾ ਅਤੇ ਆਪ ਜੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕੁ ਦੀ ਗੁਰਗਦੀ ਤੇ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਹੋ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਅਮਰਨਾਥ ਦੇ ਮੰਦਰ ਵਿਚੋਂ ਅਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਹੋਈ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਜੋ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕੁ ਦੀ ਗਦੀ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਗੁਰੁ ਹਨ ਓਹ ਤੁਹਾਡੇ ਜਨੇੳ ਦੀ ਰਖਿਆ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਕੁਝ ਸੋਚ ਹੀ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਬਾਲ ਗੋਬਿੰਦਰਾਏ ਜੀ ਜਿਨਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਅਜੇ ਕੇਵਲ ੯ਸਾਲ ਦੀ ਸੀ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਆਏ ਅਤੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਚਿੰਤਾ ਵਿਚ ਬੈਠਿਆਂ ਦੇਖਕੇ ਬੋਲੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਕੀ ਗਲ ਹੈ ਆਪਜੀ ਬਹੁਤ ਚਿੰਤਾ ਵਿਚ ਹੋ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਬੇਟਾ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਰੇ ਵਿਚ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੂਸੀ ਅਜੇ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਇਨਾਂ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਪੰਡਤਾਂ ਦੇ ਧਰਮ ਦੀ ਰਖ਼ਿਆ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਸੇ ਨਾਮ ਰਸਿਏ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸੰਤ ਬ੍ਰ੍ਹਮਗਿਆਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਬਲਿਦਾਨ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ ਤਾਂ ਏਨਾ੍ਹਂ ਦਾਂ ਧਰਮ ਬਚੇਗਾ।ਤਾਂ ਚੋਜੀ ਪ੍ਰੀਤਮ ਗੋਬਿੰਦਰਾਏ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਪਿਤਾ ਜੀ ਜਿਸ ਨਿਰੰਕਾਰ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਓਹੀ ਸਾਡਾ ਸਹਾਈ ਹੋਵੇਗਾ।ਕੀਅ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਸੰਤ ਮਹਾਂਪੁਰਸ਼ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣਾ ਬਲਿਦਾਨ ਦੇਕੇ ਏਨਾਂ ਸ਼ਰਣ ਆਇਆਂ ਦਾ ਧਰਮ ਬਚਾ ਸਕਦਾ ਹੋਵੇ ਅਗਰ ਨਹੀ ਤਾਂ ਆਪਜੀ ਨੂੰ ਹੀ ਏਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਧਰਮ ਵਾਸਤੇ ਆਪਣਾ ਬਲਿਦਾਨ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਬੇਟਾ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਆਪ ਜੀ ਤੋਂ ਏਹੀ ਆਸ ਸੀ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਪੰਡਤਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਾਓ ਅੋਰੰਗਜੇਬ ਨੂੰ ਕੈਹ ਦਿਓ ਕਿ ਅਗਰ ਤੁਸੀ ਸਾਡੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਣਾ ਲਵੋ ਤਾਂ ਅਸੀ ਸਾਰੇ ਹਿੰਦੂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਣਨ ਵਾਸਤੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਬਰਦਸਤੀ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪਵੇਗੀ ਤਾਂ ਪੰਡਤਾਂ ਨੇ ਉਸੀ ਤਰਾਂ ਜਾਕੇ ਅੋਰੰਗਜੇਬ ਨੂੰ ਕੈਹ ਦਿਤਾ ਤਾਂ ਅੋਰੰਗਜੇਬ ਬਹੁਤ ਖੂਸ਼ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇਕ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਨਾਣਾ ਕੇਹੜਾ ਸਾਡੇ ਵਾਸਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀ ਦੇ ਆਰਡਰ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਸੂਬੇਦਾਰ ਸ਼ੇਰ ਅਫਗ਼ਾਨ ਖ਼ਾਨ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਿਪਾਹੀ ਦੇਕੇ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਭੇਜ ਦਿਤਾ ਲੇਕਿਨ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ  ਨੇ ਆਪੇ ਹੀ ਪੰਜ ਸਿਖਾਂ ਸਮੇਤ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਦਿਲੀ ਵਲ ਚਾਲੇ ਪਾ  ਦਿਤੇ ਅਤੇ ਪਰਚਾਰ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਆਗਰੇ ਵਿਚ ਇਕ ਮਾਈ ਜੋ ਬਹੁਤ ਚਿਰਾਂ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਨ ਦਿਤੇ ਜਿਥੇ ਅਜ ਕਲ ਗੁਰਦਵਾਰਾ ਮਾਈਥਾਨ ਹੈ ਫਿਰ ਜਿਥੇ ਹਸਨਅਲੀ ਇਕ ਗ਼ਰੀਬ ਮੁਸਲਮਾਨ ਜੋ ਦਿਲੋਂ ਅਰਦਾਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਅਗਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆ ਜਾਣ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਵਾਰਾ ਗਿਰਫਤਾਰ ਹੋ ਜਾਣ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀ ਦਾ ਇਨਾਮ ਮਿਲ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਮੇਰੀ ਧੀ ਵਿਆਹੀ ਜਾਏਗੀ ਉਸਦੇ ਘਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਪ ਪਹੂੰਚ ਗਏ ਯਾਨਿ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਜਿਸ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਜੋ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹੈ ਵੈਸਾ ਹੀ ਫਲ ਪਰਾਪਤ ਹੋਂਦਾ ਹੈ ਉਸਦੀ ਅਰਦਾਸ ਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਉਸ ਬਾਗ ਵਿਚ ਜਾਕੇ ਠੈਹਰੇ ਜਿਸ ਬਾਗ਼ ਵਿਚ ਹਸਨਅਲੀ ਦਾ ਲੜਕਾ ਬਕਰੀਆਂ ਚਰਾਂਦਾ ਸੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇਕ ਬਹੁਤ ਕੀਮਤੀ ਦੁਸ਼ਾਲਾ ਦਿਤਾ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਾਸਤੇ ਕੁਝ ਖਾਣ ਵਾਸਤੇ ਬਜ਼ਾਰੋਂ ਲਿਆ ਦਿਓ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਕੀਮਤੀ ਦੁਸ਼ਾਲਾ ਲੈਕੇ ਓਹ ਗ਼ਰੀਬ ਆਜੜੀ ਇਕ ਹਲਵਾਈ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਗਿਆ ਤਾਂ ਹਲਵਾਈ ਇਕ ਗ਼ਰੀਬ ਕੋਲ ਇਤਨਾ ਕੀਮਤੀ ਦੁਸ਼ਾਲਾ ਦੇਖਕੇ ਹੈਰਨ ਰੈਹ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਬੁਲਵਾਕੇ ਉਸਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿਤਾ ਤੇ ਜਦੋ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਉਸ ਆਜੜੀ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ਏਹ ਦੁਸ਼ਾਲਾ ਕਿਸਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਆਜੜੀ ਓਨਾ੍ਹਂ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੋਲ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਏਹ ਤਾਂ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦਾ ਗੁਰੂ ਹੈ ਤਾਂ ਓਨਾ੍ਹਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਅੋਰੰਗਜੇਬ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀ ਦਾ ਇਨਾਮ ਆਜੜੀ ਦੇ ਬਾਪ ਹਸਨਅਲੀ ਨੂੰ ਮਿਲ ਗਿਆ।ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਅਗੇ ਤਿਨ ਸਵਾਲ ਰਖੇ ੧.ਮੁਲਮਾਨ ਬਨਣਾ ਮਨਜ਼ੂਰ ਕਰੋ,੨-ਦੋ ਲਖ਼ ਮੋਹਰਾਂ ਇਵਜਾਨਾ ਭਰੋ,੩-ਨਹੀ ਤਾਂ ਸ਼ਹਾਦਤ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਓ।ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ”ਭੈ ਕਾਹੂ ਕਉ ਦੇਤ ਨਹਿ ਨਹਿ ਭੈ ਮਾਨਤ ਆਨ”ਯਾਨਿ ਨਾ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਭੈ ਦੇਨੇ ਹਾਂ ਤੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤੋ ਭੈ ਮਨਦੇ ਹਾਂ ਯਾਨਿ ਕਿ ਮੈਂ ਮੌਤ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦਾ ਮੌਤ ਤਾਂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਣਕੇ ਵੀ ਆਣੀ ਹੀ ਹੈ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਕਿਸ ਗਲ ਦਾ।ਦਰਬਾਰੀ ਕਾਜ਼ਿਆਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਸ਼ਰੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਕਤਲ ਕਰਨ ਦੀ ਸਜਾ ਸੁਣਾ ਦਿਤੀ।ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਡਰਾਣ ਲਈ  ਓਨਾ੍ਹਂ ਨੇ ਸ਼ਹਾਦਤ ਤੋਂ ਪੈਹਲਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨਾਲ ਆਏ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਵਖ਼ ਵਖ਼ ਭਿਆਨਕ ਸਜਾਵਾਂ ਦੇਕੇ ਸ਼ਹੀਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਭਾਈ ਮਤੀ ਦਾਸ ਨੂੰ ਪੈਹਲੇ ਚਰਖੜੀ ਤੇ ਚਾੜ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਸ਼ਾੲਦ ਆਰੇ ਨਾਲ ਚੀਰਣ ਤੋਂ ਪਹਲਾਂ ਹੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਨਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਵੇ ਲੇਕਿਨ ਭਾਈ ਮਤੀਦਾਸ ਘਬਰਾਇਆ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਆਖ਼ਰੀ ਖ਼ਵਾੲਸ ਪੂਛੀ ਗਈ ਤਾਂ ਮਤੀ ਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ”ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਜਾਏ ਤਾਂ ਜਾਏ ਪਰਿ ਸਿਖੀ ਸਿਦਕ ਨ ਜਾਏ” ਮੈਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਹੈ ਕਿ ਤੂਸੀ ਮੇਰੀ ਖ਼ਵਾੲਸ਼ ਤਾਂ ਕੀ ਪੂਰੀ ਕਰਨੀ ਹੈ ਆਰਾ ਚਲਾਣ ਲਗਿਆਂ ਕੇਵਲ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਮੇਰੇ ਗੁਰੂ ਵਲ ਰਖ਼ ਦੇਣਾ ਤੁਹਾਡੀ ਬਹੁਤ ਮੇਹਰਬਾਨੀ ਹੋਵੇਗੀ ਅਤੇ ਭਾਈ ਮਤੀਦਾਸ ਨੂੰ ਜੀਉਂਦਿਆਂ ਆਰੇ ਨਾਲ ਚੀਰਿਆ ਗਿਆ।ਭਾਈ ਮਤੀਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂਅਖ਼ੀਰ ਤਕ ਜਪੁਜੀ ਸਾਹਬ ਦਾ ਪਾਠ ਜ਼ਾਰੀ ਰਖਿਆ ਜੋ ਕਿ ਦੋ ਹਿਸਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਵੀ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦਕਿ ਭਾਈ ਦਿਆਲੇ ਨੂੰ ਉਬਲਦੀ ਦੇਗ਼ ਵਿਚ ਉਬਾਲਕੇ ਸ਼ਹੀਦ ਕੀਤਾ ਗਿਯਾ,ਭਾਈ ਸਤੀ ਦਾਸ ਨੂੰ ਜੀਉਂਦਿਆਂ ਰੂੰ ਵਿਚ ਬਨੰਕੇ ਸਾੜਿਆ ਗਿਆ।ਇਨਾ੍ਹਂ ਭਿਆਨਕ ਡਰਾਵਿਆਂ ਨਾਲ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਤਾਂ ਕੀ ਡਰਨਾ ਸੀ ਕੋਈ ਸਿਖ ਵੀ ਜ਼ਰਾ ਨਹੀਂ ਘਬਰਾਇਆ ਜੋ ਹਕੂਮਤ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਡਰਾਣਾ ਚਾਂਹੂੰਦੀ ਸੀ ਲੇਕਿਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਅਡੋਲ ਰਹੇ ਅਤੇ ਫਿਰ ੧੧ਨਵੰਬਰ ੧੬੭੫ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਜਲਾਦ ਜਲਾਲੂਦੀਨ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਹੋਇਆ ਕਿ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਾਦਰ ਨੂੰ ਵੀ ਸਿਰ ਕਲਮ ਕਰਕੇ ਸ਼ਹੀਦ ਕਰ ਦਿਤਾ ਜਾਏ ਤਾਂ ਜਲਾਦ ਨੇ ਪੁਛਿਆ ਕੋਈ ਅੰਤਮ ਇਛਾ ਹੈ ਤਾਂ ਗੁਰੁ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਿਸ ਵਕਤ ਮੈਂ ਕਲਮਾ ਪੜੱਕੇ ਸੀਸ ਝੁਕਾਵਾਂਗਾ ਉਸ ਵਕਤ ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਮਿਲਿਆ ਹੁਕਮ ਵਜਾ ਦੇਵੀਂ ਤੇ ਜਲਾਦ ਨੇ ਗੁਰੁ ਜੀ ਨੂੰ ਚਾਂਦਨੀ ਚੌਕ ਵਿਚ ਸਿਰ ਧੜ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਕਰਕੇ ਸ਼ਹੀਦ ਕਰ ਦਿਤਾ ਗਿਆ ਤੇ ਚਾਂਦਨੀ ਚੌਕ ਵਿਚ ਹਾਹਾ ਕਾਰ ਮੱਚ ਗਈ ਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਭਾਈ ਜੈਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਸ਼ਹਾਦਤ ਤੋਂ ਪੈਹਲਾਂ ਹੀ ਕੈਹ ਦਿਤਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀ ਸਾਡੀ ਸ਼ਹਾਦਤ ਤੋਂ ਬਾਦ ਸਾਡਾ ਸ਼ੀਸ਼ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਲੈਕੇ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਸ਼ਹਾਦਤ ਹੂੰਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਬੜੀ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਅੰਧੇਰੀ ਆਈ ਅਤੇ ਭਾਈ ਜੈਤਾ ਜੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ ਲੈਕੇ ਘੋੜੀ ਤੇ ਵਾਹੋ ਦਾਹੀ ਦਿਲੀ ਤੋਂ ਪੈਹਲਾ ਪੜਾਅ ਬਾਗਪੱਤ ਦੂਜਾ ਪੜਾਅ ੧੨ਨਵੰਬਰ ਤਰਾਵੜੀ ਵਿਖੇ ਧੋਬੀ ਦੇਵਾਰਾਮ ਦੇ ਘਰ ਅਤੇ ਤੀਜਾ ਨਾਭਾ ਸਾਹਿਬ ੧੩ਨਵੰਬਰ ਜਿਥੇ ਇਕ ਸਯਿਅਦ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤੋਂ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਦਰਸ਼ਨਾ ਲਈ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ੧੪ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਕੀਰਤਪੁਰ ਪਹੰਚੇ ਜਿਥੇ ਭਾਈ ਜੈਤਾ ਜੀ ਪਹੁੰਚੇ ਅਤੇ ਬਾਲ ਗੋਬਿੰਦ ਰਾਏ ਜੀ ਸਮੇਤ ਪਰਵਾਰ ਪਹੰਚੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤੀ ਮਾਤਾ ਨਾਨਕੀ ਜੀ ਨੇ ਮੱਥਾ ਚੁਮਿਆ ਪਤਨੀ ਗੁਜਰੀ ਜੀ ਨੇ ਮਥਾ ਟੇਕਕੇ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਆਪ ਜੀ ਦੀ ਤੋੜ ਨਿਭ ਗਈ ਮੇਰੇ ਤੇ ਵੀ ਮੇਹਰ ਕਰਨੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਵੀ ਨਿਭ ਜਾਏ ਅਤੇ ਬਾਲ ਰਾਏ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਭਾਈ ਜੈਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲਗਾਕੇ ਨਦਰੀ ਨਦਰ ਨਿਹਾਲ ਕਰ ਦਿਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਰੰਗਰੇਟਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬੇਟਾ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਜਨਮ ਮਰਨ ਸਵਾਰ ਦਿਤਾ ਫਿਰ ਸੰਗਤਾਂ ਦੇ ਇਕੱਠ ਵਿਚ ਸੀਸ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਵਲ ਲਿਜਾਇਯਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਭਾਈ ਜੈਤਾ ਜੀ ਵੀ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਪਹੂੰਚਿਆ।ਏਧਰ ਦਿਲੀ ਵਿਚ ਅੋਰੰਗਜਬ ਨੇ ਜਦੋਂ ਅੇਲਾਨ ਕਰ ਦਿਤਾ ਕਿ ਹੈ ਕੋਈ ਗੁਰੂ ਕਾ ਸਿਖ ਜੋ ਅਪਨੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਦਾ ਅੰਤਮ ਸਸਕਾਰ ਕਰ ਸਕੇ ਲੇਕਿਨ ਕਿਸੇ ਸਿਖ ਵਿਚ ਅੋਰੰਗਜੇਬ ਦੇ ਜ਼ੁਲਮ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਹਿਮੰਤ ਨਾ ਪਈ ਕਿ ਛਾਤੀ ਠੋਕਕੇ ਕੈਹ ਸਕਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਗੁਰੂ ਕਾ ਸਿਖ ਹਾਂ ਤੇ ਫਿਰ ਇਕ ਲੁਬਾਣੇ ਸਿਖ ਭਾਈ ਲਖ਼ੀ ਸ਼ਾਹ ਵਣਜ਼ਾਰੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਹੀ ਚਿਤਾ ਸਜਾਈ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਕਿ ਹੇ ਸਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹਾ ਮੈਨੂੰ ਨਿਮਾਣੇ ਨੂੰ ਬਲ ਬਖ਼ਸ਼ੋ ਕਿ ”ਜਿਸਕਾ ਕਾਰਜੁ ਤਿਨਹਿਂ ਕੀਆ ਮਾਣਸੁ ਕਿਆ ਵਿਚਾਰਾ ਰਾਮੁ” ਦੇ ਮਹਾਂਵਾਕਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਇਹ ਕਾਰਜ ਕਰ ਸਕਾਂ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ (੧੦੦ ਯਾਂ ੫੦੦) ਬੈਲ ਗਡੀਆਂ ਲੈਕੇ ਰਕਾਬਗੰਜ ਵਾਲੇ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਜਦੋਂ ਚਾਂਦਨੀਂ ਚੌਕ ਟਾਉਨ ਹਾਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਗੁਰੂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਧਰਿਆ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਅੰਧੇਰੀ ਆਈ ਤੇ ਪੈਹਰੇ ਤੇ ਖੜੇ ਸਭ ਪੈਹਰੇਦਾਰ ਭਜਕੇ ਲੁਕ ਛਿਪ ਗਏ ਅਤੇ ਭਾਈ ਲਖੀ ਸ਼ਾਹ ਵਣਜ਼ਾਰੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਧੜ ਚੁਕਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਹੀ ਰਖ਼ਕੇ ਘਰ ਸਮੇਤ ਅੱਗ ਲਗਾਕੇ ਸਸਕਾਰ ਕਰ ਦਿਤਾ ਅਤੇ ਪਰਵਾਰ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਪਹੂੰਚ ਗਿਆ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਵਿਥਿਆ ਦਿਲੀ ਦੀ ਸੁਣਾ ਦਿਤੀ ਕਿ ਅੋਰੰਗਜੇਬ ਨੇ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਹੈ ਕੋਈ ਗੁਰੂ ਕਾ ਸਿਖ ਜੋ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਦਾ ਸਸਕਾਰ ਕਰ ਸਕੇ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਹਿਮੰਤ ਨਹੀਂ ਪਈ ਕਿ ਕੋਈ ਛਾਤੀ ਠੋਕ ਕੇ ਕੈਹ ਸਕਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਗੁਰੂ ਕਾ ਸਿਖ ਹਾਂ ਕਿਉੋਂਕਿ ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਏਹ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਅੋਰੰਗਜੇਬ ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਖਾਨਦਾਨ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ ਇਸ ਲਈ ਹਰ ਸਿਖ ਡਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਦਾਸ ਨੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਦੇਹ ਚੁਕਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਹੀ ਸਸਕਾਰ ਕਰ ਦਿਤਾ।ਇਸ ਤੋਂ ਪੈਹਲਾਂ ਰਘੂਰੇਟਾ ਜੋ ਗੁਰੁ ਜੀ ਦਾ ਸੀਸ ਲੈਕੇ ਆਇਆ ਸੀ ਉਸਨੇ ਵੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਦਿਲੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਬਾਰੇ ਦਸ ਦਿਤਾ ਸੀ।ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ  ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਨਾਨਕੁ ਨਦਰੀ ਨਿਹਾਲ ਕਰ ਦਿਤਾ ਅਤੇ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲਗਾਕੇ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਦਿਤਾ।ਅਤੇ ਕੇਵਲ ੯ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਹੀ ਭਰੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਸਿਖ ਵਿਚ ਇਕ ਐਸਾ ਜ਼ਜ਼ਬਾ ਭਰਾਂਗਾ ਕਿ ਸਿਖ ਲਖਾਂ ਵਿਚ ਖੜਾ ਪੈਹਚਾਨਿਆ ਜਾਏਗਾ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਖੰਡੇ ਦੀ ਪਾਹੁਲ ਰੂਪੀ ਆਬੇਹਯਾਤ (ਅੰਮ੍ਰਿਤ) ਪਿਲਾਣੀ ਪਈ ਅਤੇ ਸਿਖ ਨੂੰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦੇਕੇ ”ਖ਼ਾਲਸਾ ਪੰਥ” ਇਕ ਨਵਾਂ ਪੰਥ ਸਜਾ ਦਿਤਾ ਲੇਕਿਨ ਜਿਨਾ੍ਹਂ ਵਿਚ ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋਣ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ (ਸ਼ਰਧਾ) ਸੀ ਓਹੀ ਨਿਤਰਕੇ ਜਦੋਂ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਆਏ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਭਰੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਨੰਗੀ ਕਿਰਪਾਨ ਲੈਕੇ ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਪੰਜ ਸਿਰ ਮੰਗੇ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਪੰਜਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਬਦਲ ਦਿਤੇ ਅਤੇ ਜਾਤ-ਪਾਤ ਵਰਣ-ਵੰਡ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਜ ਤੋਂ ਸਭ ਸਿਖ ਆਪਸ ਵਿਚ ਇਕੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਇਕੋ ਜਹੇ ਸਿਖ ਅਖ਼ਵਾਓਣਗੇ।ਓਨਾਂ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਇਕ ਦਿਨ ਸ਼ਰੀਰਕ ਭੁੱਖ ਨੇ ਇਤਨਾ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿਤਾ ਕਿ ਓਹ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਬੇਮੁਖ਼ ਹੋਕੇ ਬੇਦਾਵਾ ਦੇਕੇ ਚਲੇ ਗਏ।ਪਹਾੜੀ ਰਾਜਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦਾ ਠਾਠ ਬਾਠ ਵਾਲਾ ਸ਼ਾਹੀ ਜੀਵਨ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ ਇਸ ਲਈ ਓਨਾ੍ਹਂ ਨੇ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤਕ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਘੇਰਾ ਪਾਈ ਰਖ਼ਿਆ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਅੰਦਰ ਅਨਾਜ਼ ਦਾ ਦਾਣਾ ਤਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣ ਦਿਤਾ।ਇਤਹਾਸਕ ਤਥ ਦਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਏਹ ਓਹ ਹੀ ਪਹਾੜੀ ਹਿੰਦੂ ਰਾਜੇ ਸਨ ਜਿਨਾ੍ਹਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਹਰਿਗੋਬਿੰਦ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੀ ਜੇਲ ਵਿਚੋਂ੫੨ ਰਾਜਿਆਂ ਨੂੰ ਗਵਾਲਿਅਰ ਤੋਂ ਰਿਹਾ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਨਾ੍ਹਂ ਦੇ ਨਵਾਸਿਆਂ ਨੇ ਹੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨਾਲ ਦੁਸ਼ਮਨੀ ਲਈ ਸੀ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ੧੭੦੪ ਵਿਚ ਹਿੰਦੂ ਪਹਾੜੀ ਰਾਜਿਆਂ ਦਵਾਰਾ ਗਊ ਦੀਆਂ ਕਸਮਾਂ ਖਾਣ ਤੇ ਕਿ ਅਗਰ ਅਪਣੇ ਆਪ ਅਨੰਦਪੁਰ ਛੱਡਕੇ ਚਲੇ ਜਾਓ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਾਂਗੇ ਲੇਕਿਨ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਏਨਾ੍ਹਂ ਪਹਾੜਿਆਂ ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਜ਼ਰਾ ਜਿਨਾਂ ਵੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਹੁਤ ਲੰਬੇ ਅਰਸੇ ਤੋਂ ਪਹਾੜੀਆਂ ਦੇ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਘੇਰਾ ਪਾਈ ਰਖ਼ਣ ਕਰਕੇ ਸਿੱਖ ਅਤੇ ਪਰਵਾਰ ਸਭ ਕੋਲੋਂ ਭੁਖ ਬਰਦਾਸਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ੪੦ਸਿਖਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਛਡਣ ਵਾਸਤੇ ਬਹੁਤ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਗਰ ਆਪ ਜੀ ਨੇ ਨਹੀਂ ਛਡਣਾ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਛਡਕੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਅਜ ਦੀ ਇਕ ਰਾਤ ਅਗਰ ਹੋਰ ਰੁਕ ਜਾਓ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਤੁਹਾਡਾ ਰਾਜ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਲੇਕਿਨ ਜਦੋਂ ਸਿਖ ਨਾ ਮਨੇ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਠੀਕ ਹੈ ਲਿਖਕੇ ਦੇ ਜਾਓ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅਜ ਤੋਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸਿਖ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਤੇ ੪੦ ਸਿਖਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਬਿਦਾਵਾ ਲਿਖਕੇ ਦੇ ਦਿਤਾ ਲੇਕਿਨ ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚੇ ਤੇ ਪਤਨਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਪਤੀ ਮੁਸੀਬਤ ਦੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰਫ ਭੁਖ ਕਰਕੇ ਛਡ ਆਏ ਨੇ ਤਾਂ ਮਾਈ ਭਾਗੋ ਸਮੇਤ ਸਭਨੇ ਓਨਾਂ ਨੂੰ ਦੁਤਕਾਰ ਦਿਤਾ ਤੇ ਕਿਹਾ ੲੈਹ ਲੋ ਚੂੜੀਆਂ ਪਾਕੇ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਬੈਠ ਜਾਓ ਅਸੀਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਸਾਥ ਦਿਆਂਗੀਆਂ ਤਾਂ ਓਨੀਂ ਪੈਰੀ ਭੁਖਣ ਭਾਣੇ ਵਾਪਸ ਟਿਬੀ ਵਾਲੇ ਸਥਾਨ ਤੇ ਜੰਗ ਵਿਚ  ਸ਼ਹੀਦੀਆਂ ਪਾ ਗਏ ਜਿਨਾਂ ਨੂੰ ੪੦ਮੁਕਤੇ ਕਰਕੇ ਸਿਖ ਅਜ ਤਕ ਅਰਦਾਸ ਵਿਚ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਬ ਜੀ ਨੇ ੧੬ ਰਾਗਾਂ ਵਿਚ ਬਾਣੀ ਉਚਾਰੀ ਅਤੇ ਪੈਹਲੇ ਗੁਰੂਆਂ ਨੇ ੩੦ ਰਾਗਾਂ ਵਿਚ ਅਤੇ ੩੧ਵਾਂ ਰਾਗ ਜੈਜੈਵੰਤੀ ਏਨਾ੍ਹਂ ਦਵਾਰਾ ਉਚਾਰਿਆ ਗਿਆ।ਆਪਜੀ ਨੇ ੫੯ਸ਼ਬਦ ਅਤੇ ੫੭ਸਲੋਕ ਉਚਾਰਨ ਕੀਤੇ ਜੋ ਕਿ ਅੰਤ ਵਿਚ ”ਸਲੋਕ ਮਹਲਾ ੯ਵਾਂ ਸਿਰਲੇਖ” ਹੇਠ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿਚ ਆਖ਼ੀਰ ਤੇ ਅੰਕਤ ਹਨ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਸਲੋਕ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਰਾਗਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਤਰਤੀਬ ਵਾਰ ਦਰਜ਼ ਹਨ।ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਸਾਰੀ ਬਾਣੀ ਵੈਰਾਗ ਮਈ ਹੈ ”ਗੁਨ ਗੋਬਿੰਦ ਗਾਇਓ ਨਹੀਂ” ਕਾਹੇ ਰੇ ਬਨਿ ਖੋਜਨਿ ਜਾਈ” ਆਦਿਕ ਬਹੁਤ ਸ਼ਬਦ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਆਪ ਇਕ ਮਨੁ ਇਕ ਚਿਤੁ ਹੋਕੇ ਆਦਿ ਬੀੜ ਦੀ ਸਾਰੀ ਬਾਣੀ ਜਬਾਨੀ ਉਚਾਰੀ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ ਵਿਚ ਦਰਜ਼ ਕੀਤੀ ਲੇਕਿਨ ਆਪਣੀ ਉਚਾਰੀ ਹੋਈ ਬਾਣੀ ਸਿਵਾਏ ਇਕ ਸਲੋਕ ਦੇ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਲਿਖਵਾਈ।ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਪਿਤਾ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਸ਼ਹਾਦਤ ਬਾਰੇ ਕਿਹਾ”ਸੀਸ ਦੀਆ ਪਰਿ ਸਿਰੜੁ ਨ ਦੀਆ” ਯਾਨਿ ਸ਼ਰਣ ਆਇਆਂ ਦੇ ਧਰਮੁ ਲਈ ਬਲਿਦਾਨ ਜ਼ਰੂਰ ਦਿਤਾ ਲੇਕਿਨ ਆਪਣਾ ਅਕੀਦਾ ਨਹੀਂ ਦਿਤਾ ਯਾਨਿ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੀ ਰਖ਼ਿਆ ਲਈ ਬਲਿਦਾਨ ਦਿਤਾ ਲੇਕਿਨ ਆਪਣਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕੁ ਤੇ ਹੀ ਟਿਕਾਈ ਰਖਿਆ ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਕਿ ਅਜ ਦਾ ਸਿਖ ਦਾ ਅਕੀਦਾ (ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼)ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਤੇ ਨਹੀਂ ਟਿਕਿਆ ਰਹੰਦਾ ਓਹ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਮਥੇ ਟੇਕਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਭੇਖੀ ਡੰਮੀ ਗੁਰੂਆਂ ਕੋਲ ਮਥੇ ਰਗੜਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈਜਦੋਂ ਕਿ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਸਿਖ ਨੂੰ ਕਵੇਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਸ਼ਬਦ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਲੜ ਲਾਇਆ ਸੀ ”ਜਬੁ ਇਹਿ ਗਹੈਂ ਬਿਪਰਨਿ ਕੀ ਰੀਤੁ ਮੈਂ ਨ ਕਰੋਂ ਇਨਕੀ ਪਰਤੀਤ” ਦਾ ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ।
ਓਏ ਅਜ ਦੇ ਕਲੀਨਸ਼ੇਵ ਮੋਨੇ (ਅਖੌਤੀ) ਸਿਖੋ ਉਸ ਵਕਤ ਓਨਾਂ ਕਸ਼ਮੀਰੀ ਪੰਡਤਾਂ ਦੇ ਤਿਲਕ ਜੰਜੂ ਯਾਨਿ ਧਰਮ ਬਚਾਓਣ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਸ਼ਹੀਦੀ ਦੇਣੀ ਪਈ।ਜੇ ਓਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਪਿਆਰਾ ਸੀ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਕਿਓਂ ਨਹੀ ਪਿਆਰਾ ਜੋ ਤੁਸੀ ਕੇਵਲ ਫੈਸ਼ਨ ਪਰਸਤੀ ਯਾਂ ਡਾਲਰਾਂ ਪਿਛੇ ਆਪਣਾ ਧਰਮ (ਆਪਣੀ ਪਹਚਾਨ) ਖ਼ਤਮ ਕਰੀ ਬੈਠੇ ਹੋ ਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਬੇਸ਼ਰਮਾਂ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਸਿੰਘ ਲਗਾਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸਿਖ ਹੋਣ ਦਾ ਝੂਠਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾ ਰਹੇ ਹੋ ਯਾਨਿ ਗੁਰੂ ਨਾਲ ਵੀ ਧੋਖਾ ਤੇ ਦੁਨਿਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਧੋਖਾ (ਕੂੜ) ਕਮਾ ਰਹੇ ਹੋ ਸਿਦਾ ਡੰਡ ਧਰਮਰਾਜ ਦੀ ਕਚੈਹਰੀ ਵਿਚ ਜ਼ਰੂਰ ਭੁਗਤਨਾ ਪਵੇਗਾ ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕਰਨ ਤੇ ਦੁਨਿਆਵੀ ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿਚ ਮੁਕਦਮੇ ਭੁਗਤਨੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ਇਸੀ ਤਰਾਂ ਅਗਲੀ ਅਦਾਲਤ ਵਿਚ ਵੀ ਮੁਕਦਮਾ ਭੁਗਤਨਾ ਪਵੇਗਾ।ਅਜ ਗੁਰਦਵਾਰਿਆਂ ਦੇ ਪਰਬੰਧਕ ਇਸ ਲਈ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਿਮੇਵਾਰ ਹਨ ਜੋ ਕੇਵਲ ਚੌਧਰਾਂ ਖਾਤਰ ਗੋਲਕਾਂ ਦਾ ਲਖਾਂ ਡਾਲਰ ਕੋਰਟਾਂ ਵਿਚ ਬਰਬਾਦ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਨਾਂ ਕਲੀਨਸ਼ੇਵ ਅਖੌਤੀ ਸਿਖਾਂ ਦੀ ਚਿਮਚਾਗੀਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਇਸ ਲਈ ਦਾਸ ਦੀ ਡੁਪਲੀਕੇਟ ਅਖੌਤੀ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਸਿੰਘ ਅਖ਼ਵਾਓਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਸਿਖੀ ਪੈਹਚਾਨ ਨੂੰ ਕਾੲਮ ਕਰੋ। ਅੰਤ ਵਿਚ ਭੁਲਚੁਕ ਲਈ ਦਾਸ ਨੂੰ ਖ਼ਿਮਾ ਕਰ ਦੇਣਾ।ਦਾਸਨ ਦਾਸ-ਗਿ.ਮਨਜੀਤ ਸਿੰਘ૷Tel’-780.328.4137,587.778.1009/e;-smanjeet049@yahoo.com